‘Mijn broers zien me nog steeds als dat kleine zusje’

Dank voor je vraag, ik denk dat er meer lezers zijn die zich kunnen herkennen in je verhaal. ‘Jezelf zijn’ leer je vooral in je gezin van herkomst. Is er aandacht voor jouw interesses, gevoelens, meningen? Voel je je gezien en gehoord? Kun je jezelf goed genoeg ontplooien? Als enig meisje in het gezin kan het inderdaad zijn dat je een uitzonderingspositie had en dat deze rol het ‘jezelf zijn’ in de weg is komen te staan.

Inmiddels ben je echter een volwassen vrouw, lijk je goed te zien wat er zich afspeelt, maar durf je hierin niet voor jezelf op te komen. Hoe zou het zijn als je richting je moeder liefdevol aangeeft dat ze zich niet met jou hoeft te bemoeien op die manier, of je niet meer zielig hoeft te vinden?

Hoe zou het zijn als je je broers een keer uitnodigt om iets met zijn vieren te gaan doen, dus zonder je moeder. Zouden jullie het dan kunnen hebben over hoe jullie het vroeger thuis hebben gehad? Zou je kunnen zeggen hoe je jouw rol in het gezin hebt ervaren? Zou je durven zeggen dat je het vervelend vindt dat ze zo met elkaar klieken?

Jezelf zijn is voor een groot deel datgene wat er in je binnenwereld leeft, naar buiten brengen. Dit kan eng en kwetsbaar zijn, maar alleen jij kan weten hoe lang je je nog prettig voelt in de rol van vierjarige.

Dit is ook een mooie kans om als jongste van het gezin de meest volwassen taak op te pakken, wie weet heeft de rest van het gezin er ook iets aan!

Vriendelijke groet,
Rogier Poels