Na een traject bij een goede psycholoog hebben we besloten om ons contact vriendschappelijk voor te zetten. Dat vind ik leuk, want onze persoonlijkheden liggen erg op een lijn. Maar deze therapeut weet natuurlijk heel veel van mij en ik vraag me daardoor af hoe verstandig een vriendschap dan is.
Het komt regelmatig voor dat een cliënt vriendschappelijke of zelfs romantische gevoelens ontwikkelt voor zijn therapeut. Dat is niet verwonderlijk. Een therapeut is er immers helemaal voor je, biedt een luisterend oor en wordt een vertrouwenspersoon. Daardoor kan het een beetje gaan voelen als een privérelatie, maar dat is het niet.
Jij betaalt hem of haar (direct of via je zorgverzekering) om objectief naar je te luisteren. Als professional heeft een therapeut – in tegenstelling tot bijvoorbeeld je partner – geen belang bij een bepaalde subjectieve uitkomst, alleen bij de kwaliteit van het traject (en bij de betaling). De relatie is dus zakelijk.
Nu de begeleiding is beëindigd is een vriendschappelijke relatie met je therapeut niet ‘verboden’. Toch wordt het therapeuten in de regel afgeraden, omdat de rolverdeling die in de therapie productief was in een privérelatie juist voor problemen kan zorgen. Denk bijvoorbeeld aan teleurstelling over verwachtingen die niet meer waargemaakt worden.
Of een gevoel dat je het contact niet kunt verbreken omdat de ander zo veel van je weet. of, voor de therapeut: dat de ander te zeer op je leunt. Het is daarom belangrijk dat jullie je deze valkuilen bespreken, evenals jullie verwachtingen over een nieuwe, gelijkwaardige rolverdeling. Of de vriendschap uiteindelijk standhoudt, is niet te voorspellen, maar door het hier vooraf over te hebben, wordt de kans groter en beperk je het risico op gedoe als het toch misloopt.
