Is mijn ex een narcist?

Het artikel in het novembernummer 2002 ‘Eenzaam in het middelpunt‘ was voor mij een openbaring. Ik denk dat mijn ex-echtgenoot volledig voldoet aan het geschetste beeld. Ik heb jaren gevochten tegen het zeer egocentrische gedrag van mijn man, maar hij haalde er zijn schouders over op. Hij deed niets fout en het lag allemaal aan mij.

Dit heeft dan ook in een scheiding geresulteerd. Ik wilde af van de enorme druk die hij op mij legde om maar vooral te doen aan wat hij wilde en goed vond (zowel voor zichzelf als voor mij). Nu blijkt het echter gewoonweg niet op te houden. Doordat wij kinderen hebben blijft hij mij ‘achtervolgen’ en dwingen om datgene te doen wat in zijn belang is. Ik word er onderhand gek van en kan er niet meer tegen.

Een geraadpleegde psycholoog kwam niet verder dan te stellen dat ik hem niet kan veranderen en dat ik zelf moet veranderen. Op mijn vraag wat en hoe kon hij geen antwoord geven. Ik moest het zelf maar uitzoeken. Het gedrag van mijn man laat zich als volgt kenmerken:

• hij weet altijd heel goed wat goed is voor hemzelf en anderen;

• hij kan zelf beoordelen of zijn gedrag door de beugel kan, de mening van anderen is alleen relevant zolang die overeenkomt met de zijne;

• hij zoekt dan ook uitsluitend mensen om zich heen die hem bevestigen in hoe goed hij eigenlijk wel is en pronkt daarmee. Anderen worden uitgespuugd als dom en onwetend;

• hij heeft weinig respect voor de mening en gevoelens van anderen;

• hij wordt woest als er kritiek wordt geuit;

• hij wil zelf wel constant aandacht voor zijn emoties, die altijd als zwaarder worden ervaren dan die van anderen;

• hij verbiedt mij dingen te doen waarvan hij vindt dat ze niet goed voor me zijn (werk, studie). Als ik dan toch mijn zin doe, blijft dat me achtervolgen;

• hij wil zelf natuurlijk wel dingen doen die ik niet wil. Overleggen betekent dat hij iets wil en ik ja zeg. Nee zeggen is niet toegestaan, hij heeft immers alle afwegingen al gemaakt en de conclusie getrokken. Van geven en nemen heeft hij nog nooit gehoord. Ik heb het gevoel dat hij gewoon over mij heen walst en ik niets kan doen om dat tegen te houden. Dan beland je in een gevecht en probeert nog zoveel mogelijk terrein te winnen. Met name in een echtscheidingsprocedure is dat helemaal fout, extreem vermoeiend, emotioneel en non-productief, en met name voor de kinderen zelfs schadelijk. Ik zie echter geen uitweg. Zelfs verhuizen heb ik overwogen, maar niet als oplossing gezien;

• naar de buitenwereld toe is hij heel redelijk en veel mensen zijn ervan overtuigd dat hij veel om ons geeft. Mijn visie is dat ‘houden van’ voor hem ook egocentrisch gericht is;

• afspraken zijn niet te maken. Als het hem niet uitkomt, hoeft hij zich niet aan afspraken te houden. Hem daarop aanspreken heeft geen effect. Andersom is het anders. Ik word altijd onder druk gezet om een afspraak na te komen. We hadden immers een afspraak!

Ik kan nog lang zo doorgaan. Mijn vraag is of het bovenstaande voldoende aanwijzingen geeft om te concluderen dat hier sprake is van narcisme (ik realiseer me dat mijn bril sterk gekleurd is) en zo ja, dan zou ik graag tips willen hebben om daar mee om te gaan. Ik begrijp dat dit niet eenvoudig is. Ik zou dan ook graag een therapeut willen benaderen die mij hierbij kan helpen. Mocht u tot de conclusie komen dat hier een ander probleem speelt, dan ook graag advies.

Bij voorbaat hartelijk dank voor uw antwoord.