Hallo Paul,
Jouw vraag laat treffend zien hoe belangrijk het is om je eigen tempo te kunnen volgen en hoe lastig het kan zijn als dat om welke reden dan ook niet lukt. Je schrijft dat jouw acties, als je zelfstandig te werk kunt gaan, vaak goed en in hoog tempo uitpakken. Uit onderzoek blijkt dat zelfstandig te werk kunnen gaan – ofwel autonomie in werk – een cruciale factor is om bevlogen en vol energie aan het werk te zijn. Tegelijkertijd is samenwerken met collega’s en de wederzijdse afhankelijkheid in het bereiken van resultaten niet weg te denken.
Wat me opvalt in wat je schrijft is dat er bij jou een soort ‘aan’ en ‘uit’ knop lijkt te bestaan als het gaat om je tempo. Ben je lekker op jezelf bezig gaat het goed, ben je sterk afhankelijk van anderen dan haak je af en val je bijna stil. Je energie lekt als het ware weg. Volgens mij speelt hier de dynamiek tussen ‘dingen alleen doen’ en ‘dingen samen doen’. Het lijkt me de moeite waard om voor jezelf na te gaan wat in die dynamiek nou precies maakt dat je afhaakt, omdat het afhaken feitelijk een keuzemoment is. Door het als keuzemoment te gaan beschouwen, krijg je mogelijkheden om in je tempowisselingen te gaan sturen.
Wanneer en waarvoor ben jij of voel jij je sterk afhankelijk van anderen? Wat doet dat met je? Wat denk je op zo’n moment? Zijn er signalen voordat je gaat afhaken? Hoe krijg je anderen mee als je ze nodig hebt om verder te komen? Houd je op de momenten dat je zelf in hoog tempo aan de slag bent voldoende contact met andere belanghebbenden in jouw klus? Het klinkt alsof je teleurstelling in anderen soms zo groot kan zijn (maar dit vul ik nu in voor jou, dus kijk wat het voor jou is), dat je bijna onbewust afhaakt, terwijl je misschien meer mogelijkheden hebt dan je denkt om anderen te beïnvloeden.
Als je in de gaten krijgt hoe jouw proces tot het moment van je besluit om af te haken werkt, krijg je mogelijkheden om je tempo op peil te houden. Dan heb je niet langer een ‘aan’ en ‘uit’ knop, met ook voor je omgeving onnavolgbare tempowisselingen, maar meer een schuifknop, die gradueel een hoog tempo toelaat en vloeiend terugschakelt als de situatie daar om vraagt.
Mocht je in een werkomgeving zitten waarin jouw eigen natuurlijke tempo en ambitieniveau veel hoger liggen dan kan dat een goede les in geduld zijn, maar is het misschien de moeite waard te kijken naar een functie en omgeving die beter aansluiten. Vooralsnog verwacht ik dat de sleutel ligt in het op zoek gaan naar de ‘schuifknop’.
Veel succes,
Odette Meyer
