Beste Timmetje,
Dat treft zeg! Maandagochtend, 7 mei 2007, las ik in de Telegraaf een column van Jeffrey Wijnberg, psycholoog en auteur van diverse interessante boeken. Een zeer herkenbaar verhaal waarin hij onder andere het volgende schrijft.
“Voor een grote groep is het maken van contact, laat staan het onderhouden van het contact, een dagelijkse nachtmerrie. Het grootste probleem is de naar-binnengekeerdheid. Alle energie, concentratie en aandacht wordt alleen gericht op eigen negatieve gevoelens en gedachten: ‘Kom ik goed over, zie ik er niet saai uit, heb ik wel iets zinnigs te zeggen, ben ik wel leuk genoeg, straks merkt iedereen dat mijn handen trillen, of, waarom zou iemand mij de moeite waard vinden?’
Ondanks deze harde werkelijkheid is het toch mogelijk de vicieuze cirkel van angst – vermijding – angst te doorbreken. Het geheim is om de spanning, onzekerheid en geremdheid voor lief te nemen, en tegelijkertijd toch de aandacht naar buiten te richten: de omgeving waar te nemen, te kijken naar die ene persoon, om vervolgens goed te volgen wat er gebeurt (hij zoekt iets in zijn tas). Dan kan het niet meer missen of er komt, als vanzelf, een logische vraag tevoorschijn: ben je iets kwijt? En daarmee raak ik aan de essentie van wat sociale angst, als sneeuw voor de zon kan doen verdwijnen, en dat is oprechte belangstelling. De succesformule voor elke ontmoeting en meer, blijft daarom: geef datgene wat uzelf het liefst hebben wilt”.
Een advies waar ik mij geheel bij aansluit. Want wat is in deze context sterker dan belangstelling tonen in een ander? Belangstelling die onze medemens zo op prijs stelt! Als je laat zien dat je oog hebt voor een ander, dat je open staat voor een ander en dat je oprecht geïnteresseerd bent in een ander, dan heb je de oplossingssleutel voor jouw sociale angsten in handen.
Oefen daarom nieuw gedrag. Geef jezelf kleine deelopdrachten en voer deze uit. Eventueel kun je met je goede vrienden afspreken dat ze je achteraf advies geven van wat je de volgende keer in de omgang met anderen misschien wel anders/beter kunt doen. Zie dit als een leerproces en haal je schouders op als je mogelijk eens een keer een minder leuke reactie krijgt. Dat is niet erg, want het brengt je steeds dichter bij het Timmetje die ook met onbekenden ontspannen en geheel zichzelf kletst, lacht en gezellig doet.
Een bekend gezegde luidt niet voor niets ‘al doende leert men’. Gun jezelf daarbij voldoende tijd om te oefenen en te leren. Schrijf indien gewenst je ervaringen op en vermeld datgene wat goed ging en wat voor verbetering vatbaar is. Noteer al je pluspunten en herhaal deze elke dag.
Anderzijds is en blijft het belangrijk dat je jezelf op waarde waardeert. Je bent minstens net zo goed en leuk als een ander én minstens net zo belangrijk voor een gezellig verkeer met anderen. Jouw vrienden zijn daar immers het levendige bewijs van! Maak daarom van je ‘probleem’ je kracht. Bijvoorbeeld door als een goede luisteraar (en die zijn goud waard!) door het leven te gaan. Indien gewenst, kun je ook altijd nog professionele begeleiding inschakelen, als je dat zou willen.
Timmetje, of je er nu voor kiest alleen, met vrienden of met een professional de vicieuze cirkel van angst-vermijding-angst te doorbreken, ik wens je veel succes toe met al jouw rasse schreden in de praktijk van alle dag. En ik hoop van harte dat je snel de rustige en ontspannen Timmetje wordt die je in gedachten hebt.
Hartelijke groet,
Ursela van Stekelenburg
