Mijn man is behoorlijk dominant en eigenwijs. Hij stoort zich aan het feit dat ik niet mijn eigen ding doe en dat is ook zo in zekere mate. Maar op het moment dat ik het wel doe, beschuldigt hij me ervan dat ik voor mezelf kies in plaats van voor hem. En als ik met vriendinnen afspreek, voel ik me schuldig. Ik voel me gevangen, maar houd te veel van hem om het op te geven.
Je bent ook gevangen! Maar niet door je partner. Je bent gevangen door een idee. Ik vermoed dat dit idee luidt: ik stel niets voor. Of: ik ben onbelangrijk. Of: ik doe er niet toe. Ergens in die hoek.
Dit idee, dat je gedurende je leven ergens hebt opgepikt, bezorgt je natuurlijk een naar gevoel. Je hebt dat nare gevoel willen oplossen door je te richten op andere mensen. Als je niets voorstelt, dan doe je maar wat anderen zeggen. Op die manier kun je nog iets van je leven maken.
Je bent de enige niet, hoor. Veel mensen zitten in precies dezelfde gevangenis. Is daar iets aan te doen? Jazeker: verander je oplossing. In plaats van ‘doen wat een ander (je partner) zegt’ kun je kiezen voor ‘doen wat ik wil’. Ook mogelijk: ‘er samen uitkomen’.
Als je assertiever wordt, of in elk geval het gesprek aangaat met je man, zul je zien dat er heel wat gaat veranderen. Tussen jou en je partner, natuurlijk, maar ook in jou. Dat eindeloze schuldgevoel zal verdwijnen. En het idee dat je niets voorstelt. Want je bent een kanjer, dat weet je toch?
