Ik (man, 51) heb mezelf sinds mijn vroegste jeugd nooit serieus genomen. Ik denk altijd dingen over mezelf als: wat weet jij daar nou van? En: waarom zouden ze jou leuk vinden? Ik wil graag leren voelen dat ik goed ben zoals ik ben.
Wat rot dat je zo neerbuigend over jezelf denkt. Kennelijk heb je ̶ zoals heel veel mensen overigens ̶ een brein dat waarschijnlijk van jongs af aan is geprogrammeerd met het idee dat je niet goed genoeg bent.
De vraag is nu: blijf je de rest van mijn leven als een mak lammetje achter dat brein aan lopen, of ga je voor eens en altijd besluiten dat je voor jezelf opkomt?
Dat laatste hoef je niet te doen met positieve gedachten, die bijvoorbeeld zeggen dat je wél goed genoeg bent. Dat werkt namelijk niet. Je kunt echt vandaag, hier en nu, besluiten dat je gaat handelen op basis van zelfcompassie. Dit betekent dat je jezelf een warm bad gunt, hulp van anderen, of een duur cadeau, en dat terwijl je niet eens jarig bent!
Verwacht niet dat dit gelijk goed gaat voelen, of dat je gedachten ineens zullen veranderen. Leren houden van jezelf kost tijd. Stel jezelf elke dag deze vragen: wat ben ik bereid om vandaag voor mezelf te betekenen?
Op die manier laat je met concrete daden aan jezelf zien dat je er wel degelijk mag zijn. Laat dit de basis vormen van je toekomstige geluk, en haal je schouders maar lekker op over de negatieve dingen die je hoofd je allemaal wijs probeert te maken.