Zo’n twee jaar geleden is mijn relatie verbroken met twee vriendinnen. Voor mij is dit nog steeds onwerkelijk en doet het pijn. Ik stel me steeds dezelfde vragen: ‘Hoe heeft het zo kunnen lopen? Wat heb ik misdaan?’
Af en toe kom ik een van hen tegen. Dit doet pijn en ik weet niet goed wat ik zeggen moet. Weken daarna nog voel ik pijn – pijn omdat ik haar kwijt ben.
Wat kan ik doen?
Ik vind het moeilijk om je vraag goed te beantwoorden, omdat ik de reden van de breuk niet ken. Ik kan dus alleen mijn eigen referentiekader gebruiken.
Zelf heb ik mijn beste vriendin verloren aan het einde van mijn studie. We groeiden steeds verder uit elkaar en wat ik ook probeerde, het lukte me maar niet om haar dicht bij me te houden. Achteraf denk ik net als jij aan alles wat ik anders had kunnen doen, en hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Het hielp mij om het volgende te doen: De eerste vraag die je je denk ik moet stellen is: Wil ik het contact herstellen? En zo ja; is dit in de praktijk haalbaar, en wat ben ik bereid te doen? In mijn geval wilde ik dit heel graag, maar wist ik dat het onhaalbaar was omdat ik al het mogelijke al gedaan had. In dat geval is het dus belangrijk om stil te staan bij je verdriet, en met name ook de onmacht die je waarschijnlijk voelt.
Het kan ook zijn dat je niet alles gedaan hebt en dat je door trots gegrepen bent. Vaak willen we conflicten niet oplossen omdat we vinden dat we ‘gelijk’ hebben. De ander moet dan dus maar de eerste stap zetten, is de gedachte. Het nadeel hiervan is dat je jezelf daarmee geestelijk gijzelt. Doordat je gelijk wilt hebben, komt er geen oplossing voor het probleem. Je trots opzij zetten en zelf het initiatief nemen is uiteindelijk voor jezelf altijd het beste, omdat je ervoor kiest om je niet te laten overmannen door negatieve gevoelens.
Blijkt je poging vervolgens niet te werken, dan weet je in ieder geval dat je er zelf alles aan gedaan hebt, en kun je misschien wat meer vrede hebben met de situatie.