Driftbuien
Beste Annette,
Mijn man en ik hebben ruim twee jaar relatiegerichte psychotherapie gehad. Voor mij was de hiervoor de voornaamste reden dat ik zijn driftbuien niet meer kon/wilde accepteren. Hij kan namelijk vreselijk kwaad worden in het bijzijn van onze drie (12,13 en 8 jaar) kinderen. De kinderen reageren hier erg angstig op.
Het lukte mij niet dit op een goede manier op te vangen. Alles wat ik zei of deed maakte hem alleen nog maar kwader. In de therapie hebben we het vooral, of eigenlijk alleen maar, over de communicatie gehad. Ik moet reageren vanuit mijn gevoel – zeggen dat ik bang ben, wat zo’n bui met mij doet – dan zou het anders gaan. Ik heb een aantal keren benoemd dat hij die buien niet alleen thuis had, maar bijvoorbeeld ook wanneer een wildvreemde iets tegen hem zei wat hem niet aanstond.
We zijn nu bijna drie jaar verder en ik zie het niet meer zitten. Ik heb het gevoel gekregen dat ik me maar moet aanpassen, dat ik moet leren met zijn ‘emoties’ om te gaan. Op de reden van die drift is nooit ingegaan. Ik weet dat hij zich na zo’n bui vreselijk ongelukkig en schuldig voelt, maar een volgende keer gebeurt het weer net zo.
We zijn ruim twintig jaar samen en ik trek het niet meer. Dit heeft de relatie zo beïnvloed dat ik er al bijna definitief een punt achter heb gezet, maar ja, de kinderen en er was toch ook ooit een goede tijd…
Mijn vraag is nu: is het terecht dat de psychotherapeute niet is ingegaan op de herkomst van die drift? Hij had dit al vóórdat ik hem heb leren kennen.
Yvonne
