Ik ken mijn man al dertig jaar. In het begin was hij getrouwd en had twee dochters. Ik bleef bij hem omdat hij ging scheiden. Dat is een moeilijke tijd geweest, maar tegenwoordig gaan we wel om met zijn dochters en ex-vrouw. Samen hebben we twee zoons. Maar een van zijn dochters pest me nog steeds. Hiermee heb ik het helemaal gehad; ik huil veel en ben ten einde raad. Ik wil het gewoon goed hebben met ze.
Ik voel zowel teleurstelling, boosheid als verdriet in wat u schrijft. Dat lijkt me zwaar voor u. Als u steun wilt zoeken, vraag dan de huisarts om een doorverwijzing. Toch heeft u al heel veel bereikt – u kunt immers nu gewoon met elkaar omgaan. Dat zal tijd hebben gekost en het is vast niet vanzelf gegaan.
Het lijkt me raadzaam om uw verwachtingen bij te stellen. Wees blij met wat er nu is, maar verwacht niet dat het beter wordt. Dat beide dochters goede vrienden met u worden lijkt me te hoog gegrepen. Agressie en onbeleefdheid hoeft u niet te accepteren; daar kunt u best iets van zeggen. Vraag daarbij uw man om hulp zodat de grens duidelijk is. Maar voor de rest zou het fijn zijn als u zich minder zou aantrekken van een scheve blik, een kritische opmerking of een honend lachje. Negeer die kleine storende gebaren.
Misschien helpt het als u zich verplaatst in het verdriet dat dit meisje meemaakte toen haar vader en moeder uit elkaar gingen. Het is begrijpelijk dat ze toen een afkeer heeft opgebouwd van de vreemde vrouw die haar vader ‘weglokte’.
