Ontevredenheid – het is de condition humaine, zeker na de vakantie. Dat bijna iedereen even wordt overvallen door de postvakantiedip is een schrale troost.
Eigenlijk is Piet de enige die ik ken die het leven altijd met een bewonderenswaardige instemming tegemoettreedt. Toegegeven: Piet heeft ook alle reden om tevreden te zijn. Hij heeft zijn uiterlijk mee – een goed lichaam, slank, gespierd, een mooie kop met zwart haar. Hij woont in een prachtig groot huis, maar heeft geen financiële verplichtingen.
Hij is een vrijbuiter; schijnt de zon, dan neemt hij rustig een dag om in de achtertuin in het gras te liggen (hij wel). En als hem eens iets vervelends overkomt, likt hij zijn wonden in stilte en gaat dan over tot de orde van de dag. Het toonbeeld van tevredenheid.
Ons vermogen tot ontevredenheid
Wie beter kijkt, ziet ook de keerzijde. Beledigingen laat Piet onaangedaan van zich afglijden, maar complimenten raken hem evenmin. Hij hecht niet aan problemen, maar maakt ook nooit plannen. De kunst van ‘in het nu zijn’ beheerst hij tot in de finesses – maar daarmee is er ook geen ruimte voor overpeinzing, weemoed, dromen, ambities. Zijn leven is eigenlijk een beetje simpel.
We kunnen veel van Piet leren, u en ik. Maar er is ook een hoop dat Piet van ons zou kunnen leren, als-ie er de hersens voor had. Kijk in zijn gele kattenogen en achter die smalle pupillen gaapt de leegte.
Misschien is ons vermogen tot ontevredenheid wel precies wat ons onderscheidt van wezens zoals Piet. Hoewel ik me op zonnige dagen achter mijn bureau wel afvraag of we daar nou zoveel mee zijn opgeschoten.
