‘Waarom leven we allemaal niet meer zoals de stervenden?’
Dat vroeg Kerry Shook zich ineens af, na jaren aan het ziekbed van de mensen die hij als pastor in hun laatste levensfase begeleidde. Natuurlijk zag hij de rouw die deze mensen doormaakten; de ontkenning, de woede, de angst en somberte.
Maar hij zag ook hoe ze hun leven met kleine daden en grote gesprekken veranderden in de weken die hun restten. Ze vertelden hun dierbaren wat ze echt voelden. Ze vroegen de mensen die ze gekwetst hadden om vergeving, en deden dat andersom ook. Ze maakten zichzelf wat minder belangrijk, en waren meer betrokken bij de mensen om hen heen. Ze deden wat ertoe deed.
Waarom doen we dat niet voluit in onze gezonde dagen? Nou ja, omdat de was gevouwen moet, misschien. Omdat we voor de file uit de deur uit moeten. Omdat we wel echt contact wíllen maken met leerlingen, collega’s of patiënten, maar er ook tijdrovende rapportages moeten opgesteld en targets gehaald. Bovendien: we zíjn niet stervend. Wij leven.
Geen pillen, maar betekenis
Toch zou het lonen als we, zoals deze stervende mensen, meer tijd zouden maken voor het zoeken naar de dingen die het leven betekenis geven, is de mening van de Canadese psycholoog Paul Wong.
