Suzanne over coaching: ‘Mijn verdriet hoef ik niet weg te stoppen’

‘Voor mijn bruiloft ging ik met mijn tweelingzus, schoonmoeder en stiefmoeder naar de bruidswinkel. Na acht keer omkleden had ik hem: de perfecte trouwjurk. Mijn blijdschap had ik het allerliefst wilde delen met mijn moeder, maar zij was er niet.

Over de leegte die ik op dat soort momenten voelde, kon ik wel met vriendinnen praten, maar echt begrijpen deden ze het niet. Daarom ging ik op zoek naar iemand die dat wel kon. Ik kwam terecht bij een coach die ook op jonge leeftijd haar moeder had verloren. Ze voelde me zo goed aan dat ik er vaak kippenvel van kreeg. Ik kreeg de opdracht om een brief te schrijven naar mezelf als meisje van 6. Dat bleek een effectieve en diepgaande oefening. Ik schreef over het verschrikkelijke dat me was overkomen en merkte dat ik die pijn als jong meisje niet zo bewust ervaren had.
Langzaamaan leerde ik mijn verdriet te herkennen en een plek te geven. Ik hoef het niet weg te stoppen, weet ik nu. Voorheen deed ik dat wel, dan lag ik stilletjes in bed te huilen. Nu vraag ik mijn man om me even vast te houden als ik het moeilijk heb.

Daarnaast heeft mijn coach me gestimuleerd om met mijn vader te gaan praten. Hij is een man van weinig woorden en ik vond het lastig om bij hem over het overlijden van mijn moeder te beginnen. Om die deur te openen en emoties los te maken; bij hem, maar ook bij mij. Terwijl ik wel heel graag wilde weten hoe hij het had ervaren en of hij nog weleens aan mama dacht. Het werd een heel mooi gesprek dat ik nog elke dag koester.’