‘Opeens kon ik mijn tranen niet meer inhouden’

Sanne: ‘De dagen voor mijn vertrek waren hectisch; inpakken en afscheid nemen van collega’s, vrienden en de buren. Ik vond het eigenlijk helemaal niet moeilijk om gedag te zeggen. Het was vooral heel gezellig. Pas toen ik door de douane liep, besefte ik dat ik echt alleen wegging. Mijn moeder zwaaide nog heel vrolijk; ik ga haar zo missen. Opeens kon ik mijn tranen niet meer inhouden. Ik ben snel naar de wc gelopen. Tijdens de vlucht naar Zürich – waar ik moest overstappen – heb ik alleen maar gehuild en geslapen. Ik was heel verdrietig en bleef mezelf maar afvragen: “Wat heb ik nu gedaan?”

Waarom Egypte? Die vraag heb ik zo vaak gehoord. Best raar eigenlijk, want voor mij is het een logische keuze. Toen ik zeven was, hadden we op school een project over Egypte. Vanaf dat moment heb ik net zo lang op mijn moeder ingepraat tot we er uiteindelijk heen gingen. We zijn er inmiddels vaak samen geweest. Ik heb deze baan ook via een Egyptische vriend. Ik ga werken bij een bureau dat excursies verzorgt voor gehandicapten. In september wil ik egypto­logie gaan studeren. Er zijn maar heel weinig mensen die dat doen

in Nederland.

Maandag had ik een duidelijk dieptepunt. Ik was in mijn eentje koffie aan het drinken, in een tentje waar ik normaal altijd met mijn moeder kom. Ik voelde me zo alleen, daar kan ik helemaal niet tegen. Maar de volgende dag was juist een hoogtepunt. Ik ben met vrienden gaan eten en daarna nam ik in mijn eentje een taxi terug door die enorme stad. Dat voelde zo goed, heel onafhankelijk en zelfstandig!

Ik heb wel een beetje last van mood swings hier, dat is niet echt iets voor mij. Ik kan bijvoorbeeld ineens heel boos worden om niets, maar dat gaat gelukkig ook weer snel over.

Mijn eerste week viel hartstikke mee. Ik had erger verwacht. Er waren zeker dieptepunten, maar ook veel hoogtepunten. Het was ontzettend leuk om de mensen weer te zien met wie ik hier tijdens mijn vakanties bevriend ben geraakt. Nu ik al een paar dagen aan het werk ben, ben ik helemaal enthousiast. Ik begeleid drie Belgische vrouwen, van wie er een in een rolstoel zit. We zijn eerst twee dagen hier in Caïro geweest, toen drie dagen op de boot naar Luxor. We hebben piramides en opgravingen bekeken. Het is wel zwaar werk, met een rolstoel in en uit het busje. En die stoepranden hier, dat geloof je gewoon niet, die zijn zo hoog. Hoe kunnen ze die nu zo aanleggen?

Ik heb geen heimwee, ik weet ook niet waarom. Misschien was het wel makkelijk voor mij om naar Egypte te gaan, ik kende immers al veel mensen. Het voelt nog steeds als een goede beslissing. Ik geniet er zo van. En mijn moeder komt me opzoeken, dat vind ik wel een geruststellend idee.’

De geluksmeter

De geluksmeter is een voorgeprogrammeerde elektronische agenda die dagelijks een aantal keer piept op wisselende momenten. De proefpersoon toetst dan in waar hij zich bevindt, wat hij aan het doen is en hoe gelukkig hij zich voelt op een schaal van 1 tot 10. Sanne Bakker had de geluksmeter aanstaan op de dagen voor haar vertrek en de eerste dagen in Egypte, waar ze zes maanden blijft wonen. In de geluksgrafiek is te zien dat haar stemming wisselvallig is. De hoogtepunten zijn de afscheidsfeestjes voor haar vertrek en de taxirit in Caïro, die haar plotseling deed genieten van haar onafhankelijkheid. Een dieptepunt is de vliegreis, na het afscheid op Schiphol. Ook een eenzame ochtend in het koffie­tentje waar ze op vakantie altijd met haar moeder kwam, doet haar stemming kelderen.

Verlangen naar huis

Dat heimwee enkel moederskindjes overkomt, is een fabeltje. Heimwee is ook niet leeftijd- of sekse­gebonden. Uit onderzoek blijkt wel dat iemands persoonlijkheid van invloed kan zijn: rigide mensen hebben er vaker last van. Zij zijn erg gehecht aan regelmaat en routine, regelen het liefst alles van tevoren en houden zich dan ook aan die planning. Ze hebben moeite met veranderingen en zijn niet flexibel.

Heimwee kenmerkt zich door huilen, buikpijn, hoofdpijn, een continu verlangen naar huis en een gevoel van algehele malaise. Gelukkig gaat het bij de meeste mensen weer snel over. Verhuisheimwee ontstaat door aanpassingsproblemen, en is na een jaar meestal wel verdwenen. Bij mensen met terugkerende heimwee ligt het echter anders: zij hebben er altijd last van als ze hun huis langer dan een dag moeten verlaten. Vaak hadden ze dit al als kind. De oorzaak is een overmatige hechting aan personen, objecten en de eigen omgeving.

Bron: Heimwee. Hoe ontstaat het en wat kun je eraan doen? Miranda van Tilburg, Uitgeverij Kok (niet meer leverbaar)[/wpgpremiumcontent]