Sanne: ‘De dagen voor mijn vertrek waren hectisch; inpakken en afscheid nemen van collega’s, vrienden en de buren. Ik vond het eigenlijk helemaal niet moeilijk om gedag te zeggen. Het was vooral heel gezellig. Pas toen ik door de douane liep, besefte ik dat ik echt alleen wegging. Mijn moeder zwaaide nog heel vrolijk; ik ga haar zo missen. Opeens kon ik mijn tranen niet meer inhouden. Ik ben snel naar de wc gelopen. Tijdens de vlucht naar Zürich – waar ik moest overstappen – heb ik alleen maar gehuild en geslapen. Ik was heel verdrietig en bleef mezelf maar afvragen: “Wat heb ik nu gedaan?”
Waarom Egypte? Die vraag heb ik zo vaak gehoord. Best raar eigenlijk, want voor mij is het een logische keuze. Toen ik zeven was, hadden we op school een project over Egypte. Vanaf dat moment heb ik net zo lang op mijn moeder ingepraat tot we er uiteindelijk heen gingen. We zijn er inmiddels vaak samen geweest. Ik heb deze baan ook via een Egyptische vriend. Ik ga werken bij een bureau dat excursies verzorgt voor gehandicapten. In september wil ik egyptologie gaan studeren. Er zijn maar heel weinig mensen die dat doen