Waarom lopen de tranen ons over de wangen bij elke aflevering van Spoorloos, en houden we het niet droog bij De vlieger van André Hazes? Waarom huilen we bij het laatste deel van de Negende Symfonie van Mahler? Sterker: waarom vinden we dat alles nog heerlijk óók?
Omdat huilen goed voor ons is – althans,
