Het waren de angstigste momenten van mijn leven. Op 6 februari 2006 om twee uur ’s middags, tien minuten na de start van de luchthaven van Bangkok, ontplofte een van de twee motoren van de Boeing 737-400 waarin ik zat. Ik voelde me ijskoud worden, vlak na die knal. De verschrikkelijkste scenario’s schoten door mijn hoofd. Misschien was er een vitaal onderdeel weggeslagen en zou het toestel binnen een paar seconden in duikvlucht raken en neerstorten. Of de boel zou ontploffen. Mijn beste vriendin Harriët zat naast me. Ik pakte haar hand.
De Boeing 737-400 steeg niet verder en maakte kort daarna rechtsomkeert. ‘Ladies and gentlemen, we are going back to Bangkok Airport,’ klonk het afgemeten uit de cockpit. Toen het toestel niet in duikvlucht raakte, zakte mijn eerste schrik weg en maakte plaats voor iets opmerkelijks: ik werd hyperalert en glashelder in mijn hoofd. Alle mogelijk relevante informatie over vliegtuigongelukken had ik opeens paraat. Al die verontrustende uren Aircrash Investigation kijken op National Geographic Channel hadden me toch iets opgeleverd.
Zo wist ik Harriët enigszins gerust te stellen met de opmerking dat vliegtuigen nog heel goed kunnen vliegen met maar één motor, en dat de kans dat