Wie zou u nooit willen zijn?
‘Een rechter – ik haat het mensen en dingen te moeten beoordelen. Neem nou een recensent, die velt een oordeel over een kunstwerk en bombardeert daarmee zijn smaak tot ijkpunt. Zo’n beroep is totaal niks voor mij, ik zou maandag iets schrijven waarvan ik dinsdag al enorm spijt zou hebben. Mijn beeld van dingen verandert namelijk voortdurend. Vandaag schrijf ik een liedje en vind ik het stom, morgen vind ik het opeens prachtig. Ik kan soms al binnen één minuut heel anders tegen iets aankijken. Volgens mij heeft iedereen dat wel – als mens ben je constant in verandering.
Misschien ben ik ook wel zo anti-oordelen vanwege mijn ouders. Zij gaven me mee dat het belangrijk is open te staan voor de wereld, en dat je niet te snel klaar moet staan met een oordeel. Het liefst kijk ik naar het leven zoals naar een polaroidfoto: hoe langer je ernaar tuurt, hoe meer je ontdekt. Eerst is er alleen maar een grijs vlak, dan de contouren van een gezicht, vervolgens komt de kamer op de achtergrond tevoorschijn en wordt duidelijk dat het het gezicht is van een man die naar buiten kijkt, enzovoort, enzovoort. Je
