Ik heb gelogen over mijn verleden. Ik heb een moeilijke jeugd gehad met voornamelijk geestelijke mishandeling, die soms ook fysiek werd. Na jaren ben ik psychisch helemaal ingestort, en opgenomen. Ik wilde koste wat kost verborgen houden wat er was gebeurd, maar dat was niet de bedoeling van therapie. Uiteindelijk heb ik de waarheid verteld. Maar de psychiater had het idee dat er nog meer was. Toen heb ik gezegd dat ik ook lichamelijk erg mishandeld ben, terwijl dat eigenlijk wel meeviel.

Nu durf ik niet meer van mijn verhaal af te wijken uit angst dat mensen me dan helemaal niet meer geloven (ik ben door de openheid verstoten door mijn familie). Ik voel me enorm schuldig tegenover mijn vroegere thuis, omdat ik ze door deze leugen onrecht heb gedaan. Het lastige is dat ik het bij niemand kwijt kan. Ook niet bij mijn huidige hulpverlener. En nu ik dit schrijf, begin ik ook erg bang te worden voor de reacties hier.
Nobody

Ik ben 24 en plas nog steeds zo nu en dan in bed. Niemand weet hier iets van, omdat ik het erg genant en vies vind. Gelukkig bestaan er nog steeds waterdichte matrashoezen. Als vriendinnen die zien hangen aan mijn waslijn, zeg ik dat het tegen doorlekken is als ik ongesteld ben.
Eer

Ik leid een dubbelleven. Ik kan het niet echt tot in de details uitleggen, maar basically is het… dat ik een totaal ander persoon ben als ik bij mijn familie ben, en als ik bij mijn vrienden of op school of op mijn werk ben… maar ook echt een totaal ander persoon. Beide ‘kampen’ kennen een ander levensverhaal van mij, om het maar even zo te zeggen. Ik wil het dolgraag aan iedereen vertellen, maar als je zo lang een geheim met je meedraagt, is het moeilijk om opeens te beslissen om het aan iedereen te vertellen. Ze krijgen meteen een heel ander beeld van mij. En nu ben ik zo in de war dat ik niet weet wat ik moet doen 🙁
Chillipepper

Ik ben misschien maar één keer in mijn leven echt verliefd geweest: als jonge tiener. Daarna heb ik mijzelf erbij neergelegd dat het niet kan zijn zoals in de film. Verdoofd ga ik door het leven, wachtend op iets wat me zal doen ontwaken. Mijn relatie is prima. En toch… toch blijft het kriebelen.

Is dit alles? Zou er meer kunnen zijn? Verdoe ik mijn tijd? Of erger nog: zijn tijd? Ik heb het goed, maar ik durf niet met zekerheid te zeggen dat dit voor altijd zal blijven. En door mijn geheim vraag ik me zelfs af of het eigenlijk wel zo goed is. Maar kan iemand me met zekerheid zeggen dat er iets beters bestaat? Zou ik niet iets prachtigs weggooien op zoek naar sprookjes die alleen op het witte doek bestaan? Zucht. Dilemma.
Onbekend is onbemind

Als klein meisje heb ik mensen om me heen gecreëerd die me gezelschap hielden en me door moeilijke tijden heen praatten. Inmiddels ben ik een groot meisje, maar ik heb nog steeds fantasievriendjes die me door het leven heen helpen. Dit klinkt bizar voor menig mens. Ik heb vroeger ook met veel psychologen moeten praten, omdat het raar was, niet hoorde. Maar ik hoor geen stemmen; alleen de stemmen die ik zelf creëer.

Er waren tijden dat ik liever in mijn eigen wereld kroop dan eropuit te gaan met ‘echte’ mensen, maar deze wereld heeft me door meer heen geholpen dan iemand voor mogelijk kan houden en geeft me nu de inspiratie om de prachtigste verhalen te schrijven. Daarom weet ik helemaal niet of ik er wel vanaf wil. Ik zou me ontzettend eenzaam gaan voelen.

Waarom is het dan toch mijn geheim? Het is niet iets waarmee ik te koop wil lopen, omdat het zo ontzettend moeilijk is uit te leggen. Toch ben ik ergens benieuwd of er iemand is die zich herkent in mijn verhaal. Uiteindelijk willen we toch allemaal ergens bijhoren – of het nu fictief is of niet.
Dagdromer

Ik heb het contact met mijn vader en moeder tien jaar geleden verbroken. Mijn zusje kan en wil dit niet. Maar nu weet ik dat mijn vader niet alleen al zijn dochters, maar ook zijn zusjes, waarschijnlijk zijn broers en in ieder geval een nicht misbruikt heeft. Ik voel mij schuldig dat zij dit niet weet, terwijl ik weet dat zij psychisch niet klaar is voor deze informatie…
San

Ik ben een expert in het verzwijgen van mijn fouten en tekortkomingen. Ik ben sociaal angstig en verzin vaak smoezen om niet naar feestjes te hoeven gaan. Ik heb mijn kinderen weleens geslagen (schaam, schaam), heb mijn angsten voor mijn partner verzwegen, heb hem na onze scheiding gestalkt (hoe ver kun je zakken?) en in een depressie een poging tot zelfdoding gedaan.

Mijn grootste angst is dat iedereen me laat vallen zodra bekend wordt hoe oneerlijk ik eigenlijk ben. Maar de prijs die ik hiervoor betaal is minstens zo hoog: ik voel mij naast beschaamd ook eenzaam.
Utopia

Ik heb voortdurend last van verliefdheid, terwijl ik een vaste partner heb van wie ik erg veel houd. Ik probeer mij constant bewust te zijn van mijn verantwoordelijkheid als getrouwde vrouw en moeder. Maar dat valt niet altijd mee. In het verleden heb ik weleens wat stiekem aangerommeld, maar dat is nu een jaar of zes gestopt. Toch ben ik daarna alweer twee keer verliefd geweest op een andere man. Het is nu zelfs zover dat ik ook gevoelens voor vrouwen begin te krijgen.
Anoniem

Na drie jaar relatie vol gedonder en geruzie hebben mijn ex en ik een half jaar geleden besloten om er een punt achter te zetten. Ik kon weer genieten van alle leuke dingen die ik nu ondernam, en zelfs een vriendschap met mijn ex ging prima. Tot zij een ander ontmoette. Nu word ik verscheurd door jaloezie. Haar leven ziet er zoveel beter uit als ik het vergelijk met het mijne… Het knaagt zo ontzettend… Ik voel me bijna weer terug bij af….
Nikka

Ik was een jaar lang een topprostituee: ik verdiende als een van de besten en was veel gevraagd. Ik begon ermee toen ik geen werk kon vinden. Het viel me eigenlijk nogal mee. Ik werkte in een paar nette clubs en de mannen waren meestal vriendelijk, vaak vriendelijker dan normaal met uitgaan. Toen ik genoeg had verdiend, ben ik weer gaan studeren. Ik heb er geen spijt van: ik heb er veel van geleerd over mensen en over mijzelf. Maar ik zal het nooit aan iemand vertellen.
Ja doei