‘Inmiddels ben ik 24 jaar oud, studeer ik aan de universiteit en woon ik op mezelf. Zelfstandig geworden ben ik zeker, maar de littekens en het gemis blijven.
Vier jaar geleden ging ik voor het eerst in therapie, iets wat ik dacht nooit nodig te hebben. Ik red het wel, dacht ik. Totdat ik last kreeg van angst-en paniekaanvallen. Ook merkte ik dat ik me vaak somber voelde als ik tot stilstand kwam.
De instelling die ik had was: hard werken, dan kom je er wel. Maar het voelde alsof mijn lichaam het opgaf. Ik kreeg stressgerelateerde kwaaltjes en zat zo ongeveer maandelijks bij de huisarts met vermoeidheid, haaruitval, flauwvallen en somberheid.
Ik moest aan mezelf toegeven dat het tijd was voor psychische hulp. Nog steeds voel ik iedere avond onrust door mijn lichaam trekken, een paniekerig gevoel dat voorduurt totdat ik in slaap val. Ik zie mijn zusje en mij dan angstig, verdrietig en verstijft op de bank zitten.
Ik begon met een wekelijks bezoek aan de psycholoog waarbij ik een intensief traumatraject aanging, van gesprekken tot behandelingen met EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Dit is een therapievorm waarbij je behandeld wordt voor herbelevingen in relatie tot een posttraumatische stressstoornis, een begrip dat ik alleen kende van oorlogsveteranen.
Ook ben ik sinds een jaar bezig met groepsschematherapie. Zo’n groep bestaat uit acht cliënten en twee therapeuten. We praten dan over situaties waarbij de focus ligt op het helen van je innerlijke kind. De steun die zo had gehoopt van mijn ouders te krijgen, leer ik nu aan mezelf te geven.
De relatie met mijn vader is minimaal, maar het is mijn vader dus ik zal altijd van hem blijven houden. Ik beperk het contact tot wat voor mij fijn is. Dat betekent dat ik hem met verjaardagen en feestdagen even zie, omdat ik het belangrijk vind om te weten hoe het met hem gaat.
Ik weet namelijk ook dat ik als dochter een van de weinige personen ben die hij heeft, en die verantwoordelijkheid voel ik. Ik heb geleerd om vanuit een volwassen perspectief naar mijn vader te kijken en hem als persoon los te zien van zijn verslaving. Ik blijf zijn dochter, en er zit altijd een stukje van hem in mij. Ook dat zal ik moeten accepteren om verder te kunnen.
Erkenning van mijn psycholoog en lotgenoten heeft mij ook een hoop rust gegeven. Beetje bij beetje krijg ik het vertrouwen in mezelf terug en begin ik mijn lichaam weer te voelen. De schade die het in mijn familie heeft aangericht, wil ik nooit overdragen.’
Lees ook de andere blogs van Julia:
- Blog: ‘Mijn vader is alcoholist’
- Julia’s vader is alcoholist: ‘Mijn omgeving wist weinig van de situatie bij ons thuis’
- Julia’s vader is alcoholist: ‘Therapie, dat heb ik niet nodig – dacht ik’
