‘Overmatig alcoholgebruik zit aan mijn vaders kant in de familie. Hij komt uit een wiebelig gezin van vier kinderen. Een gezin waarin veel werd gedronken, maar de term “alcoholist” niet genoemd mocht worden.
Hij is emotioneel verwaarloosd door zijn ouders, inmiddels spreekt hij ze niet meer. Zijn precieze geschiedenis blijft vaag: over gevoelens en ervaringen praat hij liever niet.
Het lijkt soms wel alsof de drank zijn familie bij elkaar houdt. Het borrelen en nachtenlang doorhalen onder het genot van rijkelijke hoeveelheden wijn, bier en sterke drank is een gewoonte geworden waaraan niemand ontkomt.
Misschien is het een manier om de emotionele pijn die zij hebben geleden niet onder ogen te zien: we drinken een glaasje en we lachen erom. Ik zie alcoholisme in mijn familie dan ook als een ziekte die van generatie op generatie wordt doorgegeven en het lichaam langzaam overneemt.
Mijn omgeving wist weinig van de situatie bij mijn vader thuis, hoewel ik soms aan mijn moeder of opa en oma vertelde wat er allemaal gebeurd was. Mijn moeder had een vriend in Limburg, dus mijn zusje en ik werden vaak aan ons lot overgelaten bij een dronken vader. “Als er echt iets is, loop je maar naar de buurvrouw,” zei mijn moeder. Dat deden we niet, want we schaamden ons. We moesten maar gewoon op tijd gaan slapen.
Ik durfde geen vriendinnen mee naar huis te nemen en voelde me vaak eenzaam, maar alles beter dan dat ze papa zouden zien zitten. De mensen om mij heen wisten zich vaak geen raad met de situatie, en zo heeft dit jarenlang stand kunnen houden.
Soms zat ik met een huilende dronken vader aan tafel om de scheiding met mijn moeder te bespreken, soms bespraken we samen zijn financiën en soms verdween hij de hele avond in een roes.
In onze huidige maatschappij is alcoholgebruik compleet genormaliseerd: een glaasje wijn bij het eten, een biertje op het terras en een cocktail wanneer we iets te vieren hebben. De emotionele schade die het anderen kan berokkenen, wordt vaak achterwege gelaten.
In Nederland zijn er ruim 40.000 kinderen die opgroeien met een verslaafde ouder. Het drankprobleem van een ouder wordt vaak geheimgehouden uit schaamte. Volwassen kinderen van alcoholisten hebben meer kans om zelf verslaafd te raken én hebben een verhoogd risico op angst en depressie. Ook verloopt het aangaan van hechte banden en relaties vaak moeizaam.
Zelf worstel ik hier ook mee. Ik ervaar dagelijks het ik-heb-niemand-nodig-gevoel in combinatie met angst om afgewezen of verlaten te worden. Ik merk dat ik mensen hierdoor vaak op afstand houd en niet meer weet hoe je diepere vriendschappen aangaat.
Vaak voel ik me leeg vanbinnen. Ik ervaar een gevoel van eenzaamheid dat ik als kind al heb ontwikkeld en dat telkens terugkomt. De wonden van het opgroeien met een onbeschikbare vader, een vader met een drankprobleem, probeer ik nu zelf te helen.’
Lees ook de andere blogs van Julia:
- Blog: ‘Mijn vader is alcoholist’
- Julia’s vader is alcoholist: ‘Mijn omgeving wist weinig van de situatie bij ons thuis’
- Julia’s vader is alcoholist: ‘Therapie, dat heb ik niet nodig – dacht ik’
