Hoeveel wil je weten?

Cas zucht. Ja, dat zou hij graag willen, een vrouw vinden voor wie seks en eten net zo met elkaar verbonden zijn als voor hem. Zonder dat het ongezond wordt – en dat maakt het lastig, want de vrouwen op wie hij valt zijn nu eenmaal ongezond dik. En hij helpt ze graag nog dikker te worden. Cas is een feeder.

Willen we dat weten? Dat is een vraag die regelmatig discussie oproept op de redactie. In de afgelopen jaren hebben we de verhalen verteld van tientallen mensen met wonderlijke fobieën, aversies en verlangens. Van de man die ervan overtuigd was dat hij al dood was. De vrouw die zo allergisch dacht te zijn voor chemische stoffen in huis dat ze in een caravan in de tuin woonde, apart van man en kinderen. De kleptomane die de interviewster nog wel wat handige trucjes wilde leren. De psycholoog en de cliënt die een verboden relatie hadden. Twee pedoseksuelen die in de fout waren gegaan, en de therapeute die ze op het rechte pad probeerde te krijgen (en ja, dat lukt heel vaak, al hoor je daar nooit iets over in deze tijd van hetzerige anti-pedosentimenten.) En nu dus Cas, wiens geheime wens het is om een vrouw zo te overvoeren met vette hapjes dat ze haar eigen veters niet meer kan strikken.

Natuurlijk mag je dat een rare fantasie vinden. Maar is dat een reden om er niet over te willen horen? Maken we de wereld niet een beetje klein als we alleen willen weten wat we al wisten?
‘Herkenning is de meest gevraagde emotie,’ verzuchtte schrijfster Yvonne Kroonenberg ooit tegen me bij het jureren van een schrijfwedstrijd. Zij had daar weinig mee op, want ze vond ‘herkenbaar’ totaal oninteressant. Herkenning is herhaling. Er schuilt geen verrassing in, geen verbazing, afschuw, schrik of schok van ontroering. Alleen al daarom is het verhaal van Cas het lezen waard. Reis een stukje mee in het hoofd van de feeder; zie hoe hij tobt in de liefde, teleurgesteld raakt en toch blijft hopen. Zie hoe anders hij is, en toch ook hetzelfde; een tobberige dromer met een voorliefde voor kaasfondue.

Begrip opbrengen voor iemand die precies hetzelfde is, daar is geen kunst aan. Waar de simpele herkenning ophoudt – daar begint empathie.