Jan Fokke: ‘Het begin van de tocht was een absoluut hoogtepunt. Donderdag werden we per helikopter afgezet op de Nagtivit-gletsjer. Je vliegt over pakijs en wildernis, een landschap dat je enkel uit boekjes kent. En dan sta je onder aan de gletsjer. Ik stond met tranen in mijn ogen.
De dag erna hadden we direct een grote sneeuwstorm, een white-out. Dat is een rare ervaring; alsof je in een glas melk loopt. Je ziet geen diepte, geen structuur, niets behalve wit en de puntjes van je skies. Alle zintuigen raken van slag, je bent wat licht in je hoofd. Maar we waren net gestart, ik zat nog vol energie, dus ik vond het geen enkel probleem.
Toen wist ik nog niet dat dit pas het begin was. Naarmate we verder kwamen, werd het steeds moeilijker. Het weer was ongekend zwaar voor deze tijd van het jaar. Met windkracht 11 een kuil graven om je tent op te zetten, in de hoop dat hij het niet begeeft, want dan is de tocht voorbij. Of uren je slee voorttrekken over vele sneeuwhobbels. We hebben vier dagen ingesneeuwd gezeten, om de anderhalf uur moesten we de tent uitgraven. Door die fysieke uitputtingsslag werden de