De eerste dingen die opvallen zijn haar beschaafde afstandelijkheid en licht wantrouwende blik. In haar luxueuze, zonovergoten Londense woonkeuken met uitzicht op een royale tuin zit Esther Freud een tikje onwillig tegenover me achter een mok kruidenthee, en ik heb meteen het idee dat ze het heerlijk vindt dat de boerentafel waaraan we zitten lekker groot is – dat houdt me tenminste een beetje op afstand.
‘Pff… u weet meer van mezelf dan ik,’ verzucht ze als ik haar herinner aan een sleutelmoment uit haar jeugd: die keer dat haar vader – de beroemde schilder Lucian Freud, die als een bezetene met zijn kunst bezig was en zich nooit bekommerde om de opvoeding van de twaalf kinderen die hij bij diverse vrouwen had verwekt – haar een chocoladevarkentje cadeau had gegeven. Aanvankelijk was ze blij geweest dat hij haar eindelijk eens in het zonnetje zette. Maar toen ze ’s avonds in bed lag, realiseerde ze zich dat ze helemaal niet van chocola hield en moest ze huilen.
Esther Freud is er niet de persoon naar om het haar vader na te dragen, zo blijkt. ‘Ik vond het ook spannend zo’n artistieke vader te hebben. Het was misschien niet leuk
