Het is de laatste vrije plek in de treincoupé. Dat weet zij ook wel, het jonge meisje met haar tas naast zich op die stoel in de hoek. ‘Sorry,’ zeg ik, ‘mag ik daar zitten?’ Tergend langzaam haalt ze haar oortjes los en zet ze haar tas op schoot. Ze kijkt me niet aan. ‘Sorry,’ zeg ik nog eens en wurm me langs drie paar knieën. ‘Het is een beetje krap.’ Alsof het mijn schuld is. 

Log in om verder te lezen.