Vechtrelatie
Beste Annette,
In het verhaal van Marij en Pieter, ben ik Liliane (In therapie, oktobernummer Psychologie Magazine).
Mijn partner is een man als Pieter, dominant, bijzonder charmant, kan zich overal uit lullen, manipuleert, is daarbij absurd intelligent en zijn argumenten zijn altijd beter en last but not least heeft hij immer de regie. Maar ik houd verdomd veel van deze man, want naast deze negatieve kanten loopt hij over van de plussen.
Zijn ex, de Marij in dit verhaal, liet zich door hem domineren en het verlies van hem heeft de bodem onder haar bestaan weggeslagen. Ze liet zich door hem leiden en gaf haar eigen behoeften niet aan. Alle jaren met hem was ze ongelukkig. Zonder hem ook. Hij vond het leven met haar zeer onbevredigend en ging vaak vreemd.
Onze kennismaking zette de wereld op z'n kop en het sloeg in als een bom. Ik ben in staat keihard nee te zeggen en ga daarin zelfs zover dat hij boos de deur uitloopt. Ik weiger pertinent me te laten aantasten in mijn gevoel van eigenwaarde. Maar hij komt altijd terug, want zonder mij heeft zijn leven geen zin. Zit daarin dan de clou? Dat ik zo sterk ben? Zo sterk dat ik zelfs zo iemand de baas kan, zonder me ooit de baas te voelen? Houd ik hem zo trouw aan mij? Onze vechtrelatie beangstigt me soms, want we gaan tot op het bot. Komen we ooit nader tot elkaar? Hoe moeten we dat doen?
Desiree
Beste Desiree,
Het beeld dat bij me bovenkomt, is dat ik twee sterke persoonlijkheden. Met deze 'sterke' kant hebben jullie je allebei een weg gebaand in het leven. Toch is het vaak zo dat je je sterke kant vanuit je jeugd 'noodgedwongen' ontwikkelt. Het zou me niet verbazen als jullie ook vroeger al zelfstandig en sterk moesten zijn. Vooral maatschappelijk word je hierom gewaardeerd, dus het 'sterk' zijn gaat maar door. Mensen, die hun autonome kant sterk hebben ontwikkeld, hebben vaak meer moeite met verbondenheid/intimiteit. Hierin kan in het verleden beschadiging hebben plaatsgebonden, waardoor gevoelens als kwetsbaarheid en afhankelijkheid taboe zijn geworden of (onbewust) eng.
Het feit dat je praat over een vechtrelatie, terwijl jullie ook niet zonder elkaar kunnen en willen, vertelt me dat jullie elkaar blijkbaar makkelijker vechtend benaderen dan de kwetsbare kant delen, die er ongetwijfeld bij beiden onder zit. Je zegt 'We gaan tot op het bot.' Ik ben ervan overtuigd, dat geen van jullie tweeén wil 'winnen' van de ander (waar één wint in een relatie, verliezen beiden!), maar blijkbaar hebben jullie beiden een angst om te 'verliezen'.
Desiree, ik geloof niet dat je je partner 'trouw aan je bindt' door altijd maar zo sterk te zijn of het 'wijf met kloten' uit te hangen. Hij heeft wel jouw kracht nodig om zich ooit veilig te voelen om zijn kwetsbare kanten te kunnen laten zien. Omgekeerd geldt dit ook voor jou. Je kiest hem niet voor niets uit. Dat is iets anders dan dat de een verantwoordelijk is voor de ander. Daar zullen jullie allebei allergisch voor zijn, omdat jullie erg gehecht zijn aan jullie zelfbeschikkingsrecht. Er zijn andere/intiemere wegen om 'tot het bot' nader tot elkaar te komen dan vechtend.
Ik wens jullie de intiemere weg, naast alle power! Waar passie is, is vuur...
Annette Man-Mul