Vechtrelatie
Beste Annette,
In het verhaal van Marij en Pieter, ben ik Liliane (In therapie, oktobernummer Psychologie Magazine).
Mijn partner is een man als Pieter, dominant, bijzonder charmant, kan zich overal uit lullen, manipuleert, is daarbij absurd intelligent en zijn argumenten zijn altijd beter en last but not least heeft hij immer de regie. Maar ik houd verdomd veel van deze man, want naast deze negatieve kanten loopt hij over van de plussen.
Zijn ex, de Marij in dit verhaal, liet zich door hem domineren en het verlies van hem heeft de bodem onder haar bestaan weggeslagen. Ze liet zich door hem leiden en gaf haar eigen behoeften niet aan. Alle jaren met hem was ze ongelukkig. Zonder hem ook. Hij vond het leven met haar zeer onbevredigend en ging vaak vreemd.
Onze kennismaking zette de wereld op z’n kop en het sloeg in als een bom. Ik ben in staat keihard nee te zeggen en ga daarin zelfs zover dat hij boos de deur uitloopt. Ik weiger pertinent me te laten aantasten in mijn gevoel van eigenwaarde. Maar hij komt altijd terug, want zonder mij heeft zijn leven geen zin. Zit daarin dan de clou? Dat ik zo sterk ben? Zo sterk dat ik zelfs zo iemand de baas kan, zonder me ooit de baas te voelen? Houd ik hem zo trouw aan mij? Onze vechtrelatie beangstigt me soms, want we gaan tot op het bot. Komen we ooit nader tot elkaar? Hoe moeten we dat doen?
Desiree