Mijn man wil niet verder met mij en de kinderen
Beste heer Jansen,
Ik ben vier maanden geleden gescheiden. Het is een klassiek verhaal: Allebei drukke baan, 2 kleine kinderen, en elkaar gaandeweg kwijtgeraakt. We konden al moeilijk met elkaar communiceren en het was gedoemd te mislukken.
Ik wilde wel praten, maar hij wilde niet echt, het lukte niet. Een therapeut zag hij ook niet zitten; hij vond het meer mijn probleem. Na 2 maanden had hij al een ander. Ik ben zo teleurgesteld, ik kan het niet accepteren dat hij het zo snel opgeeft en alles aan de kant schuift. Ik kan niet accepteren HOE het gegaan is en dus vind ik het moeilijk om het los te laten. Want we blijven contact houden i.v.m. de kinderen. Liever wil ik hem nooit meer zien.
Moet ik er nog energie in steken om het te begrijpen of moet ik het loslaten, en hoe?
Met vriendelijke groet,
Suse
Hoi Suse,
Hoe klassiek ook, laat ik beginnen met zeggen dat ik het vreselijk voor je vind. Iedere situatie is uniek en op zijn eigen manier heftig en naar. Dat het meerdere koppels overkomt, doet niets af aan jouw verdriet.
De pijn zit hem denk ik vooral in het feit dat jij je ex op geen enkele manier in beweging krijgt. Wat je ook probeert, hij heeft zijn eigen weg kennelijk al gekozen, weg van jou. Dit moet enorm frustrerend zijn. Vragen als: ‘Heeft hij ooit echt om me gegeven?’ en ‘Is de relatie ooit echt geweest?’ zouden als een gek door mijn hoofd razen als ik jou was (denk ik).
Het probleem in relaties is vaak dat
– We denken dat de ander uiteindelijk wel zal veranderen;
– En dat meestal blijkt dat mensen niet veranderen.
Ik zeg het even heel bot en lomp, ik kan maar beter zo eerlijk mogelijk tegen je zijn. Als je er vanuit gaat dat hij uiteindelijk bij zal trekken als jij maar voldoende energie steekt in een verzoeningspoging, dan is de kans groot dat je hier bedrogen uit zult komen. De bal ligt niet bij jou, maar bij hem.
Jij hebt al heel duidelijk laten zien dat je bereid bent om het gedeelde ouderschap op een goede manier in te vullen. Het probleem is dat je hem niet kunt sturen, en dat hij dingen doet die de situatie niet helpen. Loslaten begint met erkennen dat de situatie waar je in aanbeland bent gewoon zwaar klote is. Jij hebt hier niet voor gekozen en als het aan jou had gelegen was dit anders gelopen. Punt. Daar mag je boos en verdrietig over zijn, dat zou iedereen namelijk zijn in jouw situatie.
Daarna, als je die pijn mag voelen van jezelf, kun je kijken of je misschien wat meer je eigen weg kunt gaan. Voor nu denk ik dat het goed is om tijd en ruimte te nemen voor je verdriet. Hij mag dan wel zijn eigen weg gegaan zijn, voor jou is het gewoon niet zo simpel omdat je niet wegloopt voor je gevoelens. Dat is enorm moedig en sterk van je, besef je dat wel?
Ik wens je heel veel ruimte voor je verdriet toe de komende tijd.
Vriendelijke groet,
Gijs Jansen
