Mijn kinderen willen nauwelijks contact met me

Hoi Annemie,
Wat een pijn moet jij ervaren, dat kan ik me nauwelijks voorstellen. En zelfs dan raakt het me al. Het moet vreselijk voor je zijn om je zo in de steek gelaten te voelen. Hoewel ik je situatie natuurlijk niet ken, denk ik wel dat het het allerbelangrijkste is dat je je eigen pijn erkent. Dit klinkt misschien raar uit de mond van een psycholoog die de hele tijd praat over loslaten, maar soms kun je iets pas goed naast je neerleggen als je het eerst volledig hebt omarmd.

Mijn advies is dus: je mag pijn hebben, verdriet voelen en boos zijn. Stil staan bij die pijn klinkt onverstandig, aangezien je pijn daarmee in eerste instantie sterker wordt. Maar meestal wordt onze pijn op den duur erger doordat we er voor weg proberen te lopen. Ik hoop dus vooral dat je op een zachtaardige manier met jezelf omgaat. Ik ken niemand die met jou zou willen ruilen. Dit betekent dus dat je in een ongelooflijke rotsituatie zit. Dat erkennen is vaak al heel wat en kan misschien wat rust geven.

Verder zou ik zeker hulp zoeken via je huisarts, om te kijken of je, naast therapie, misschien ook hulp kunt krijgen van een soort bemiddelaar die namens jou contact zoekt met je kinderen, om te kijken of er iets van een dialoog mogelijk is. Ik moet daarbij wel echt zeggen dat ik de achtergrond van je verhaal niet ken en dus niet kan oordelen of dit zin heeft. Hoe dan ook wens ik je ongelooflijk veel sterkte.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen