Sinds het overlijden van mijn partner voel ik me steeds meer vervreemd van andere mensen. Anderen maken plannen en doen leuke dingen. Ik heb daar (nog) geen zin in, terwijl men dat wel lijkt te verwachten. De buitenwereld lijkt niet te begrijpen hoe ingrijpend mijn leven is veranderd. Als ik daarover begin, valt het gesprek stil. Hoe kan ik deze vervreemding opheffen? Aan gesprekken met lotgenoten heb ik geen behoefte.
Er zijn twee manieren om opnieuw wezenlijk contact te krijgen met de mensen om u heen. De eerste is: doe meer moeite om uit te leggen hoe het leven er voor u uitziet. Bijna alle mensen vinden het angstig stil te staan bij de dood. Bovendien voelen ze zich machteloos tegenover andermans verdriet. Vertel hun daarom hoe ze u kunnen helpen; gewoon goed luisteren is waarschijnlijk al heel fijn. Hoe moeilijk u het ook vindt, blijf proberen om de belangrijkste vrienden bij uw gevoelens te betrekken, zodat u uzelf niet isoleert.
De tweede manier is: dwing uzelf soms tot ‘leuke dingen doen’. Misschien voelt het niet prettig, maar door het toch te doen komt u wel uit uw isolement. Later gaat het vast beter voelen. Rouwen is meestal een individueel en eenzaam proces, zelfs als er veel wordt gepraat. Daar is weinig aan te doen. En rouwen kost tijd: pas na twee of drie jaar komt het leven weer beter op gang. Mocht u het gevoel hebben dat er geen vooruitgang is, of misschien zelfs achteruitgang, dan kunt u de huisarts een verwijzing naar een psycholoog vragen.
Vriendelijke groet,
Jolet Plomp
