Als iemand even niet reageert op een appje of een afspraak afzegt, maakt dat me heel onzeker en denk ik dat het aan mij ligt. Als ik erover praat, zegt diegene dan altijd dat dat onzin is, maar ik geloof hem niet echt en blijf rondlopen met het gevoel ongewenst te zijn.
Het probleem is niet je getwijfel over afwijzing. Het probleem is dat je jezélf afwijst. Dat bedoel ik niet beschuldigend, maar verklarend.
Want wanneer je besluit de geruststellende informatie van de ander (‘het is onzin’) niet te geloven, dan zeg je eigenlijk: ‘alleen mijn onzekerheid is echt’. In feite ben je jezelf dan aan het gaslighten: je verdwijnt in de illusie van minderwaardigheid.
Als je prettige gevoelens niet toelaat, zullen de negatieve altijd de overhand blijven houden. Dus erken liever je kwetsbaarheid of angst voor afwijzing en neem het voor jezelf op, ook als anderen daar geen begrip voor zou hebben. Dan kun je leren zien dat je waarde niet wordt aangetast door het al dan niet op appjes reageren of het oordeel over jou van een ander.
En visualiseer ook eens hoe je je zou voelen als je accepteert dat je omringd bent door mensen die je steunen en waarderen. Door dit soort positieve gedachten te cultiveren, kun je jezelf voorbereiden op aangenamere interacties in de toekomst.
Het kan confronterend, maar ook inspirerend zijn. Natuurlijk is dit een lange termijn leerproces waarbij je steeds een beetje beter wordt.
