Ik ga emotioneel vreemd
Beste mevrouw van den Brand,
De seksuele behoeftes van mijn vrouw werden met de jaren minder en minder, en na haar vijftigste zijn ze zo goed als verdwenen. We hebben alles uitgeprobeerd, speeltjes etcetera.
Maar helaas, als we vrijen, dan doet ze dat puur voor mij. Op den duur werkt dat voor mij niet meer. Ik mis onze passie zo. We accepteren/respecteren onze behoeftes of het ontbreken ervan. En ik heb de ruimte gekregen om buiten de deur te mogen plassen. Maar helaas voor mij ben ik erachter gekomen dat ik pas mijn broek kan laten zakken voor een andere vrouw als er een emotionele/geestelijke basis is.
Zonder ooit met de ander gevreeën te hebben, maar verlangend, ben ik haar emotioneel ontrouw. Ik ben letterlijk tegen iemand aangelopen – met wie ik geen seks heb maar wel intieme gesprekken voer. Bijna altijd telefonisch, gesprekken van twee, drie uur of langer zijn geen uitzondering. Met mijn gedrag heb ik mijn vrouw veel pijn en verdriet bezorgd. Ik mag dus wel vrijen maar niet praten.
Ik ben de gesprekken (tijdelijk) gestopt. Mijn vrouw is binnen de gestelde kaders weer redelijk tevreden. Zij mist de behoeftes niet, maar ik des te meer. Ik mis zo de passie en intimiteit. En als ik lange tijd geen seks heb word ik thuis een vervelend mannetje.
De situatie duurt al zo’n negen jaar. Scheiden vind ik te gemakkelijk, dat kan altijd nog, maar we zijn geen weglopers. We worden wel moe van de situatie. Als partners zijn we gezakt maar als mens houden we van elkaar en hebben we diep respect voor elkaar. Heeft u advies of ervaring in deze?
Groet,
Nomad
