Ik erger me zelfs aan vrolijk fluitende mensen

Je vraagt hoe je je ergernis en frustratie over het ‘asociale’ gedrag van je medemens kunt voorkomen. Ik moet eerlijk zeggen als fervent fietser in Amsterdam (een beter vervoersmiddel dan de tram en de auto) en als regelmatig treinpassagier, herken ik veel van je ergernissen.

Maar je maakt het jezelf wel erg moeilijk. Door het gedrag waaraan je je ergert meteen als ‘asociaal’ te bestempelen, maak je het gedrag, maar vooral de mensen zelf veel te belangrijk. Op deze manier doe je het voorkomen of ze het op jou gemunt hebben en plaats je jezelf in een slachtofferrol, terwijl op dat moment de wereld van genoemde mensen niet verder reikt dan tien centimeter vanaf hun iPhone, bij wijze van spreken.

Ik raad je dan ook twee dingen aan:
1) In de therapiepraktijk van het dagelijks leven kennen wij therapeuten een gulden regel: De enige die je in je omgeving kunt veranderen ben je zelf. Die ander pas als hij/zij daar de
noodzaak van inziet of door de omstandigheden daartoe gedwongen wordt.

2) Probeer te blijven hangen in je ‘verbazing’ over het vaak bizarre gedrag van die ander. Maak daar grapjes/sketches over. Je kunt die voor jezelf houden; je kunt het ook zeggen tegen de ander, maar dat word je niet altijd in dank afgenomen. Bijvoorbeeld door tegen een jong persoon die slingerend over het fietspad fietst al bellend te roepen:
‘Jongeman, u leidt al op zeer jonge leeftijd een zwalkend bestaan.’ Of tegen een luidruchtige beller:
‘Toch wel jammer dat je tegenwoordig zo hard moet praten met die nieuwe modellen, of is het misschien een collectors item?’

Relativeren dus Hoedie, want anders heb je geen leven meer.