Ik ben nog steeds een moederskindje
Geachte mevrouw Freud,
Hoe komt het dat ik me vaak schuldig voel naar mijn moeder toe? Bijvoorbeeld als ik kortaf reageer (wat ik naar anderen ook weleens doe), voel ik me daarna vreselijk schuldig en moet ik haar opbellen of iets dergelijks om het goed te maken. Zelf zegt mijn moeder dat ik me helemaal niet schuldig hoef te voelen, maar ik doe het wel.
Ze zegt ook altijd dat ik alles tegen haar kan zeggen, maar ik vind dat moeilijk, bijvoorbeeld als ik een andere mening heb, dan breng ik het genuanceerd. Vroeger was ik altijd een ‘moederskindje’, maar nu nog lijkt het wel, terwijl ik volwassen ben. Ik wil wel van het schuldgevoel af en weet dat het niet nodig is, maar het lukt me niet. Bij moeilijke beslissingen vraag ik ook vaak mijn moeder om raad.
Vriendelijke groeten van Kippie
