Ik ben 54 jaar en heb al 30 jaar een relatie, samen hebben we twee kinderen. Maar ik kan geen liefde voelen of geven, zoals aaien, troosten en tederheid. Ik vraag me af of dit door jeugdtrauma’s kan komen.
Seks is voor mij geen noodzaak, eerder een verplichting. Ik ervaar dit alles als een gemis en afwijking, en voel dat ik mijn man tekort doe. Ik heb vele therapieën ondergaan, maar die hadden alleen succes wat betreft mijn eigen welbevinden.
Als je als kind trauma’s meemaakt dan ontwikkel je op dat moment een eigen manier om te overleven. Dit mechanisme is van levensbelang. Als volwassene kan ditzelfde overlevingsmechanisme echter juist je eigen ‘gevangenis’ worden. Onlangs werd ik getroffen door deze titel van een boek: ‘De veilige hel!’. Wellicht verwoordt deze titel in de kern jouw gevoelens? Zelf heb ik een eigen definitie van het begrip ‘verwerken’ geformuleerd: verwerken is oud zeer mogen voelen, en nu krijgen wat je toen nodig had gehad.
Zoals je zelf aangeeft kan je geen liefde voelen, ondanks je dertigjarige huwelijk en je twee kinderen. Misschien vind ik het woordje ‘geen’ nog wel het pijnlijkst. Ik vermoed dat je vreselijk veel moeite hebt om intimiteit binnen te laten. Het grensgebied waar angst en verlangens elkaar kruisen. Maar dat wil niet zeggen dat je helemaal geen liefde voelt of niets kunt geven.
Als ik met jou/jullie zou werken, zou ik concreter en persoonlijker willen weten waar jij in je jeugd ‘beschadigd’ bent. En wat je nu, met name van je man, het hardst nodig zou hebben. Zodat de oude wond er enerzijds wel mag zijn, en anderzijds de liefdevolle behandeling krijgt die die wond nodig heeft.
Wat ik tussen de regels door lees, is dat jouw wond er niet mag zijn. Je bestempelt het zelfs als een afwijking en loopt blijkbaar al heel lang je best te doen voor de ander. Je hebt het gevoel dat je je man tekort doet, terwijl ik denk dat jij eerst iets wezenlijks nodig hebt. Wat exact, dat zou de zoektocht zijn. Maar als je dat weet en het jezelf gunt om te vragen naar datgene je nodig hebt – in plaats van alsmaar je best te doen voor de ander – zal je gezin zich ook minder onthand voelen in het van betekenis willen zijn voor jou. Zo kunnen jullie als gezin, als vier mensen die van elkaar houden, de negatieve spiraal doorbreken van: je best doen, niet lukken, schuldgevoel, machteloosheid en bezwaard voelen.
Als laatste: door je jeugd word je beïnvloed, niet bepaald! Mijn advies is om je man en kinderen te betrekken bij het delen van je ‘innerlijke kloof’. Probeer erachter te komen wat je van hen nodig zou kunnen hebben op zo’n moment. In je huidige verlangens ligt je kracht, niet in je angstvermijding.
Kijk per dag, op een rustig moment, wat de aanleiding is geweest om je weer zo te voelen als ‘dat kind van toen’. Wie heeft jou dat gevoel weer gegeven en wat raakt je nu zo? Wat wil je stopzetten, wil je anders? Met dergelijke vragen en acties maak je een verschil tussen jezelf als kind en jezelf als volwassen vrouw, zonder je kind-gevoel te ontkennen.