Mijn lieve vrouw heeft een ex-man die er chantagepraktijken op nahoudt. Zo heeft hij de kinderen een keer niet teruggebracht bij een overdrachtsmoment. Dat maakt haar bang en daarom geeft ze hem maar steeds zijn zin. Dat gebeurt regelmatig en ik kan haar moeilijk geruststellen. Ik ben niet blij met de situatie, want ik heb het gevoel dat ik mijn vrouw moet delen met haar ex-man, die zo veel invloed op haar uitoefent.
De angst van je vrouw is begrijpelijk en voor jou natuurlijk pijnlijk om te zien. Je wilt die angst wegnemen, haar leed op zijn minst verzachten. Dat is allemaal heel logisch. Net zo logisch is het dat je pogingen om haar te helpen of gerust te stellen gedoemd zijn te mislukken.
Het is een van de moeilijkste aspecten van een duurzame relatie: dat je elkaar moet láten. Er zijn grenzen aan de mate waarin je je moet bemoeien met elkaars leven.
De autonomie van je vrouw is belangrijker dan jouw oordeel over haar handelswijze . De vrijheid om haar eigen fouten te maken, zoals nu in de omgang met haar ex, gaat boven jouw expertise.
Natuurlijk, behalve autonomie is ook verbinding belangrijk in een duurzame relatie. Maar verbinding bereik je niet door elkaars problemen op te lossen. Verbinding krijg je doordat je beschikbaar bent, in goede en slechte tijden. Doordat je zegt: wat een rotzooi, schat. Maar ik weet zeker dat je eruit zult komen en ik ben er voor je.
