‘Ik heb tien dagen lang, twaalf uur per dag op internet gezocht. Welk middel is effectief, wat levert de zachtste dood op? Vesparax, morfine of seconal waren überhaubt nergens te vinden. Uiteindelijk heb ik dankzij tips van anderen via sites dodelijke middelen kunnen bestellen.
Ik geef in mijn nieuwe boek ook tips voor zelfmoord, ik leg uit hoe je een doktersrecept kunt vervalsen, maar ik vertel niet waar de sites op internet te vinden zijn. De praktische reden daarvoor is dat iemand op eigen houtje die zoektocht moet maken, want daardoor denk je er ook beter over na. Zelfmoord is absoluut do it yourself. Een emotionele reden is dat ik niet wil dat nabestaanden zeggen dat de zelfmoord van hun geliefde mijn verantwoordelijkheid is.
De Roemeense filosoof Cioran schreef ooit: “Zonder de gedachte aan zelfmoord had ik mezelf allang van kant gemaakt.” Al mijn gedachten en gevoelens die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld, krijgen hun beslag in dat citaat. Toen ik op 23-jarige leeftijd een zelfmoordpoging deed, was dat alles behalve een schreeuw om aandacht. Ik wilde mezélf iets aandoen, en niet de anderen. Maar leg dat daarna maar eens uit. Erg was dat mensen gechoqueerd waren. Paniekerig en boos. “Had je ons verdomme niet eens iets kunnen zeggen?!” Hoe kón ik? Ik was niet eens in staat de eetproblemen die ik toen had te benoemen. Maar nog erger dan de schaamte, was het besef dat ik iets heel belangrijks had verloren: het gevoel dat er altijd nog een uitweg is. Kennelijk was ik ook al niet goed in zelfmoord plegen. De grootste fout die ik toen heb gemaakt, is denken dat het beter is om uit de wereld te stappen zonder anderen daarbij tot last te zijn. Er stiekem tussenuit piepen. Stel: jij komt vanavond thuis en je echtgenote bungelt aan een touw. Ze had het allemaal goed doordacht, ze wilde je er liever niet mee lastig vallen en bám! Had je dan niet duizend keer liever gehad dat ze haar zelfmoord met je had besproken? Ik dus wel.
Ik had de grootste kreukels in mijn hoofd inmiddels gladgestreken en kon nu praten en vooral schrijven over dingen die eerder in mijn leven niet bespreekbaar waren. Het bewust nadenken over dood en zelfmoord kwam eind jaren tachtig. Veel jonge mensen in mijn vriendenkring stierven aan aids. Het hakte erin, en ondertussen was ik zelf ook ziek geworden. ms. In 1992 verslechterde mijn conditie, mijn armen begaven het, en daarvan was ik volledig afhankelijk geworden. Ik had ze nodig om me voort te bewegen met krukken en in mijn rolstoel. Ik dacht: dit doe ik niet. Afhankelijk worden van een ander voor zoiets als het smeren van een boterham! Zo kan ik niet leven. Dan maar dood. Ik begon daarover te praten met vrienden. “Wacht nog maar even, misschien trekt het bij”, zeiden ze. Ik beloofde drie maanden te wachten, maar de omgekeerde belofte was dat zij mij na die drie maanden zouden helpen. Gelukkig herstelde ik, maar het is het moment geweest dat ik voor mezelf de dingen op een rijtje ben gaan zetten. Eén ding wist ik zeker: de volgende keer zou ik geen aspirines gebruiken, zoals ik dat de vorige keer had gedaan.
Ik zit al jaren op internet-nieuwsgroepen over zelfmoord en eens in de zoveel tijd zegt iemand: “Nu is het mijn tijd.” De vastberadenheid. Vaak kun je voorspellen of het iemand gaat lukken. Het besluit heeft niets wanhopigs, maar is juist beredeneerd. Het is alsof het leven en het besluit om zelfmoord te plegen zich samenballen in dat moment, en dat geeft rust. Het is paradoxaal: je voelt je rustig en veilig, wetende dat je er op jouw moment een einde aan kunt maken.
Ik heb de pillen nu sinds een paar maanden in huis. Ze liggen achterin de klerenkast. Het begint met anti-overgeefpillen. Daarna pillen waardoor ik sterf aan ademhalingsproblemen, maar dat wil je niet voelen, dus daarom heb ik ook een goed slaapmiddel gekocht. Van wat ik nu in huis heb, kan ik drie keer doodgaan. Ik voel me anders sinds ik ze heb. Zekerder. Ik hoef niet afhankelijk te zijn van anderen als het fysiek helemaal fout loopt. Ik hoef niet te bedelen om euthanasie en dat is de crux. Misschien neem ik ze uiteindelijk wel nooit in, maar in de tussentijd voel ik me een stuk prettiger, omdat ik weet dat ik zelf kan uitmaken wanneer ze nodig zijn.
Euthanasie geniet een paradoxale populariteit. Het is geen zelfbeschikkingsrecht, dat is een farce. Het idee dat je het besluit neemt als het jouw tijd is, en dat je dan klaar bent, klopt absoluut niet. Dan begint het circus pas. Artsen moeten allerlei procedures volgen, collega’s consulteren en zich juridisch indekken. Daar gaan vaak dagen overheen. Zodra je een ander erbij betrekt, heb je te maken met andermans afwegingen.
Te verwachten kritiek? Dat ik mensen op verkeerde ideeën zou brengen? De verdediging zit in mijn boek. Ik ken de opluchting van de zelfmoordenaars op de internet-nieuwsgroep. Dat ze er met anderen over kunnen praten en die eenzame weg tenminste niet helemaal alleen hoeven te bewandelen. Ik weet dat ze zich daardoor beter voorbereiden op hun zelfmoord. Want een mislukte zelfmoord kan dramatische gevolgen hebben. Als je het doet, doe het dan goed. Maar ik denk wel dat ik bang zal zijn. Dus als het even kan: zelfmoord plegen in de armen van mijn liefste.’ n
• De dood in doordrukstrip. Over dood, euthanasie en zelfmoord. Verschijnt in november bij Nijgh & Van Ditmar
Denk je over zelfdoding?
Denk je aan zelfmoord en wil je nu contact? Bel of chat anoniem met 113. De hulplijn is 24/7 beschikbaar, dus zoek hulp als je zelfmoordgedachten hebt: 0900-0113 of www.113online.nl[/wpgpremiumcontent]