‘Ik bleef maar hopen dat ik ooit een normale moeder zou hebben’

‘Mijn moeder staat boven op een heuvel, ze is een beer. Ik ben een haas. We spreken niet met elkaar. De sfeer is een beetje treurig, zoals in die film Watership Down, met die zielige konijnen en dat liedje “Bright Eyes—. Ik wil naar mijn moeder toelopen en haar omhelzen, maar dat lukt niet. Ik voel me heel kwetsbaar.’

Zes deelnemers aan de gespreksgroep, allemaal inmiddels volwassen kinderen van een ouder met psychische problemen, luisteren aandachtig hoe Irene (34) haar relatie met haar labiele en alcoholistische moeder beschrijft. Gespreksleiders Karin Berg en Domien Theuvenet van de Riagg Rijnmond Noord West in Vlaardingen hebben zojuist een visualisatieoefening opgegeven. De deelnemers moeten een dier kiezen en vervolgens fantaseren over een ontmoeting met de zieke ouder. Welk dier willen ze zelf zijn, en wat voor dier is hun vader of moeder? En hoe verloopt de ontmoeting tussen die twee?

Andragoog Domien Theuvenet vraagt waarom Irene een haas wil zijn. Irene aarzelt. Ze was liever een konijn geweest, dat zijn meer knuffeldieren, vindt ze. Waarom dan toch een haas? ‘Omdat een haas kwetsbaarder is,’ antwoordt Irene. ‘En schuwer dan een konijn. Zodat ik makkelijk kan weglopen in lastige situaties.’

Natalia (36) beschrijft haar zwaar drinkende vader