Een betere methode is gebruik te maken van een line up, waarbij de ooggetuige de dader moet aanwijzen in een reeks van mensen die allemaal aan het signalement voldoen. Als de ooggetuige in zo’n geval de verdachte aanwijst, is de kans kleiner dat het om een herinneringsvervalsing gaat. De line up kan op verschillende manieren gestalte krijgen: met personen, foto’s of video’s. De onderzoekers Kerstholt en Van Amelsvoort hebben dit in opdracht van het ministerie van justitie onderzocht en concluderen dat de dader bij elk van deze methode even vaak wordt aangewezen. De confrontatie met personen of videobeelden heeft echter als belangrijk voordeel dat onschuldige verdachten minder vaak als ‘dader’ worden herkend dan met foto’s. De extra informatie over het driedimensionale beeld of de manier van bewegen verkleint de kans op herinneringsvervalsing.
Dit soort psychologisch onderzoek wil ertoe bijdragen dat er minder menselijke fouten worden gemaakt en dat er dus minder onschuldigen in het gevang komen. Een lofwaardig streven, maar critici hebben er weinig vertrouwen in. Zij beweren dat het onderzoek in het laboratorium weinig zegt over de gebeurtenissen in de echte wereld. De situatie tijdens experimenten zou veel te kunstmatig zijn. Zo maakt het een heel verschil of je