Voor het verhaal zou het leuk zijn als Arne Öhman een flinke fobie had die hem het laboratorium in had gedreven; een intense angst voor slangen bijvoorbeeld. En dat hij vervolgens was gaan uitzoeken waarom het slangen waren die hem bang maakten, en geen raceauto’s. En waarom die irrationele angst – in Zweden is de kans te overlijden door een slangenbeet niet heel groot – zo heftig en hardnekkig is.
Maar in werkelijkheid is de hoogleraar psychologie aan het Karolinska Instituut in Stockholm helemaal geen angsthaas. Hij begon zijn carrière, in de jaren zeventig, omdat hij ‘gewoon geïnteresseerd’ was in de evolutionaire basis van angsten en fobieën. Hij pionierde op het gebied van aandacht en angst, en toonde als eerste (en enige) aan dat enge plaatjes door ons brein worden verwerkt zonder dat het bewustzijn zich erin mengt. Daarmee was Öhman eigenlijk een neurowetenschapper avant la lettre: hij probeerde het angstige brein te verklaren, nog zonder hulp van moderne hersenscans. Inmiddels staan er veel meer technische mogelijkheden tot zijn beschikking, maar Öhman gaat met pensioen. Met pijn in het hart, want wat wíl hij graag weten hoe het verder gaat.
Mensen zijn relatief vaker bang voor