Mijn eerste man is verongelukt en ik bleef achter met kleine kinderen. We hadden een slechte relatie en eerlijk gezegd was zijn dood ook een opluchting. Ik heb met mijn kinderen niet vaak over hun vader gesproken, het lukte me niet om iets positiefs te vertellen. Een van mijn – inmiddels volwassen – kinderen heeft zelf een ideaalbeeld van hem gevormd. Ik voel de behoefte om hem te vertellen hoe zijn vader werkelijk was, maar is dat wel verstandig?
Dat deze vraag bij je leeft, geeft aan dat je eigenlijk het antwoord al weet. Nee, dat is niet verstandig. De relatie die jij met je eerste man had, droeg veel pijn met zich mee, maar bestond alleen tussen jou en hem.
Je voelt onbewust al aan dat jullie zoon een andere relatie met diezelfde persoon heeft omdat het zijn vader is. Hij stamt van hem af, heeft karaktereigenschappen en andere genetische erfenissen van hem.
Als hij hem niet hooghoudt, verloochent hij ook een deel van zichzelf. Bij jou is dat in geen enkel opzicht aan de orde doordat je geen bloedband met hem had.
Vertel je zoon dus niet hoe zijn vader ‘werkelijk was’, maar kies ervoor om juist te vertellen om welke reden je op zijn vader viel. Welke karaktereigenschappen je aanspraken, of welke fysieke eigenschappen of iets waarin hij goed was.
En zeker iets waarin hij een goede vader was. Al waren het maar zijn intenties om goed te doen. Hiermee geef je je zoon een bodem onder zijn bestaan. Houd wat van jou is bij jezelf. Dat is jouw rouw en pijn.
