Mijn vader van 70 heeft steeds meer lichamelijke klachten. Artsen kunnen er geen oorzaak voor vinden. Hij zegt dat hij het niet meer ziet zitten en heeft zelfs al een doodskist gekocht. Mijn zus en ik denken dat zijn lichaam versleten is omdat hij er altijd veel van heeft gevergd, en dat hij moet accepteren dat hij geen 18 meer is. We vinden hem depressief, maar van een psycholoog wil hij niets weten; dat zijn ‘allemaal prutsers’, net als artsen.
Uw vader heeft het zwaar. Laat ruim merken hoe vervelend u dat voor hem vindt en probeer dan samen met hem uit te zoeken hoe hij, mét al die klachten, zo prettig mogelijk kan leven. Hoe harder u roept dat hij iets aan de klachten moet doen, des te meer distantie zal er groeien, en des te moedelozer en eenzamer zal hij zich gaan voelen. Ga naast hem staan in plaats van tegenover hem.
Mensen met chronische klachten hebben de neiging die klachten als beginpunt te nemen voor hun plannen – ze wachten eerst af hoe ze zich voelen. Andersom blijkt het beter te werken: maak plannen, los van hoe je je voelt, onder het motto ‘pijn heb je toch, daarbij kun je beter iets fijns doen dan stil thuis te zitten’.
Ik hoop dat u door deze benadering uiteindelijk zodanig tot elkaar komt dat u tegen hem kunt zeggen ‘ik vind het heel naar als je je somber voelt terwijl dat misschien niet nodig is, zou je dat niet eens met de huisarts willen bespreken?’
