Mijn ouders staan niet achter mijn scheiding
Beste Z.
Wat verlang jij ernaar dat je ouders zien hoe hard jij je best doet om het goed te doen in het leven. Vooral voor je kinderen. Je bent zelfs moe van het verlangen en hebt alle hoop verloren dat er een oplossing voor je is. Wat ik lees is dat de wens naar emotionele steun van je ouders nog steeds heel sterk is en dat je wil dat zij je zien in de dingen die zoveel van jezelf kosten.
Ouders willen meestal het beste voor hun kind en wat dat is bepalen ze vaak naar eigen goeddunken (of dat hebben ze zelf weer van hun ouders afgekeken). Helaas houden ze zich hierbij soms niet bezig met de vraag of wat zij goed vinden ook echt bij hun kind past. Het kind gaat dan zijn best doen te voldoen aan de verlangens van de ouders. Met als gevolg dat dit kind zijn echte zelf – verlangens en mogelijkheden – niet of slechts ten dele kan leven.
Dat is zeer pijnlijk voor alle betrokken partijen, inclusief de kinderen van het kind. Heb je enig idee wat het voor jouw kinderen betekent dat je nog steeds niet krijgt van je ouders wat je nodig hebt? Hoe raakt dat hen en hoe proberen zij dat wel aan jou te geven? Wat kost dat hen?
Z., heb je de moed om tegen je ouders te zeggen dat je wilt dat ze achter je staan, welke keuze je ook maakt? Ik kan je niet garanderen dat ze je kunnen geven wat je nodig hebt, zij hebben immers ook hun geschiedenis waardoor ze zijn wie ze zijn – en hebben dat mogelijk weer aangepast aan de wensen van hun ouders. Misschien hebben ze zelf hun verlangens verstopt?
Waarschijnlijk willen ze enkel het beste voor jou, en in hun ogen is dat misschien wel materie en vasthouden aan een relatie. Ondanks het feit dat die relatie voor jou eigenlijk geen toekomst meer heeft. Of misschien gunnen ze je juist een makkelijker leven en kunnen ze niet omgaan met de pijn die jij ervaart?
Het zal jou en je kinderen goed doen om niet in te gaan op reacties van je ouders die eigenlijk de kern omzeilen – het huis, spullen en zelfs de echtscheiding – maar om het juist te hebben over datgene wat je echt raakt. De stap om een andere toon te zetten in de relatie met je ouders ligt bij jou. Zij kunnen dat niet.
Z., zijn er mensen in jouw omgeving die je belangrijk vindt en die wel zien hoe hard je werkt en je best doet om de juiste beslissingen te nemen? Kun je daar wel blij mee zijn en kun je dat ontvangen? Probeer jezelf te accepteren als de persoon die je NU bent en bevestig dat je trots bent op dat wat je hebt bereikt. Het zal je helpen om het kind te zijn dat je wilt zijn voor jouw ouders. Bovendien kun je dan stoppen met proberen het kind te zijn dat jouw ouders zich wensen.
Heel misschien ga je dan zelfs de dingen zien die je wel van hen krijgt of hebt gekregen. Dat is mijn wens voor jou.
Met vriendelijke groet,
Gerrie Reijersen van Buuren