Zolang ik me kan herinneren, voel ik me schuldig. Als ik als kind een snoepje kreeg, bewaarde ik dat voor mijn zus omdat ik me anders schuldig voelde dat zij niets kreeg. Mijn zus is slechtziend en kan niet autorijden. Ik wil mijn rijbewijs niet halen omdat zij dat niet kan, en ik wilde geen relatie totdat zij een vriend had. Ook tegenover mijn moeder voel ik me schuldig, bijvoorbeeld als ik op vakantie ga en zij eenzaam thuis zit. Hoe kom ik hier vanaf?
Als familie zorg je voor elkaar en kun je bij elkaar terecht. Maar als er geen evenwicht is tussen geven en ontvangen, voelt degene die meer heeft zich tekortschieten, ‘schuldig’. Met familieleden die – zoals je zus en je moeder – het minder makkelijk hebben in het leven, is er ogenschijnlijk automatisch ongelijkheid. Je wilt hen ontzien en gaat makkelijk invullen wat ze nodig hebben.
Besef dat je het lot en de feiten niet kunt veranderen. Wat je wel kunt doen, is met je zus en moeder bespreken of dat wat jij wilt geven wel is wat zij nodig hebben. Vraag in zo’n gesprek vooral ook of zij jou willen geven wat jij nodig hebt. Daarmee zet je hen niet langer in de ontvangende positie maar kunnen ze zich ook van waarde voelen. Je zorgen en overwegingen uitspreken, hen bevragen en samen afstemmen wat goed is voor zowel jezelf, je moeder en je zus, is de sleutel tot balans in geven en ontvangen. En tot een einde aan je eeuwige schuldgevoel. //
