Ik rouw en wil nog niet onder de mensen komen

Ik voel me onzeker over wat ik zal zeggen, omdat ik er zeker van wil zijn dat wat ik schrijf iets voor je betekent, en je niet nodeloos adviezen geef.

Je schrijft dat contact met anderen vervreemding en confrontatie oproept. En waarschijnlijk kies je er daarom voor om alleen te zijn, of met de mensen die niet oordelen? Jouw behoefte die je nu aan het vervullen bent is; rouwen. Rouwen is een (onderschatte) behoefte, rouwen is verwerken; hard werken, en daar is tijd en de juiste omgeving voor nodig. Nog niet zo lang geleden droegen de mensen die rouwden een tijd lang zwarte kleren, zodat het voor iedereen duidelijk was waar ze meebezig waren.

Wellicht kan ik je enig inzicht geven hoe jij nu op een liefdevolle manier duidelijk maakt wat jouw behoeften zijn.

Misschien dat je de volgende keer kunt zeggen tegen iemand met een oordeel/advies:

‘Beste…, ik waardeer jouw intentie om me te willen helpen met advies, tegelijkertijd raak ik verward/gespannen… (gevoel), omdat ik erop wil vertrouwen (behoefte) dat ik kan rouwen (behoefte) op de manier die ik kies (behoefte aan keuzevrijheid/autonomie). Hoe voel je je als je me dit hoort zeggen?’ (verzoek)

Probeer vervolgens diens gevoelens en behoeften te horen, ook al hoor je weer een (zelf)oordeel. In compassievol communiceren heet dat empathisch luisteren. Hierdoor kan een liefdevolle dialoog ontstaan.

Ik ben benieuwd of je hier iets mee kunt.

Veel moed!
Warme groet, Bart

• Voor meer informatie, neem een kijkje op de website van Bart Landstra: www.compassievolcommuniceren.nl