Ik mis het contact met mijn familie
Beste Else-Marie,
Op vijfjarige leeftijd verloor ik mijn vader. Ik was de jongste van 4 kinderen (18, 16, 9 en 5 jaar). Eigenlijk verloor ik ook mijn moeder, want die ging onder in haar eigen verdriet en zij moest zorgen dat de zaak overgenomen werd. Toen ik 13 jaar was, ontmoette mijn moeder een nieuwe partner, waarmee zij trouwde. Ik moest mee verhuizen, een uur van mijn broer en zussen vandaan.
Ik ben daar mijn huidige partner tegen gekomen. Toch ben ik het contact met mijn familie voor een groot deel kwijt geraakt en daar heb ik tot op de dag van vandaag verdriet van. Ik reik uit en organiseer ontmoetingen. Soms wordt het botweg geweigerd, soms wordt me verweten dat ik te weinig doe, soms lukt het en voel ik me de koning te rijk. Maar ik ben de vreemde eend in de bijt.
Ook mijn kinderen hebben geen aansluiting bij hun neven kunnen vinden, omdat mijn zus niet aan logeerpartijtjes wilde beginnen. Hoewel mijn zus, van 4 1/2 jaar ouder, en ik vroeger twee handen op een buik waren is daar nu niets meer van over. Zij belt iedere dag met mijn oudste zus en ik ben voor haar alleen nog belangrijk als ik ernstig ziek ben (zo voelt het voor mij). Ik wist niet dat ik jaloers kon zijn, maar ik weet nu wat dat is… Ik mis zo het gezellige zussen- en neven- en nichtencontact, maar weet niet hoe dit te doorbreken, omdat ik me er zo’n slachtoffer voel. Iedereen heeft zo zijn eigen leven gekregen.
Nu ik dit tik voel ik hoeveel verdriet dit verlies mij doet. Voor het verlies van mijn vader ben ik in therapie geweest. Daarna heb ik veel cursussen en opleidingen gedaan die mij hebben geholpen bij mijn persoonlijke groei, onder andere biodynamische therapie, avatar, ZKM e.a.
Menigmaal heb ik geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar ik voel me niet begrepen door mijn zussen en ze vegen me als het ware van tafel. ‘Wat zeur je nu, je hebt nu je man en kinderen toch? en anders kom je maar bij ons in de buurt wonen’. Voor mij is dit geen optie, gezien het werk en het leven dat ik nu leid. Ben ik echt zo’n zeur of valt hier nog iets te bouwen? Ik houd van mijn familie. Rest mij te accepteren dat dit het is en dat er niet meer inzit?
Vriendelijke groet, G.
