Lang heb ik stiekem prostituees bezocht, maar dat wil ik al een jaar niet meer. Toch verlang ik er soms naar en ben ik bang dat ik terugval. Dat wil ik mijn vrouw niet aandoen. Is mijn verlangen alleen een verslaving, of zit er ook een echt verlangen onder, iets wat nooit zal veranderen?
Dank voor je openhartige vraag. Zit er een werkelijke, eigen kern in je verlangen naar prostituees en zo ja, moet of mag je dat verlangen dan ook in gedrag omzetten? Als seksuoloog die voornamelijk seksverslaving behandelt, hoor ik die vraag voortdurend. Als je duizenden keren porno kijkt met grote borsten, is dat dan je echte voorkeur en je diepste verlangen? Ben je SM’er als het duizenden SM-films zijn, of pedofiel bij films met minderjarigen? Als het verlangen diep, echt en onveranderlijk is, is dat natuurlijk anders dan wanneer we het als een smaakvoorkeur beschouwen die ook weer kan uitdoven.
Wat ik in therapie zie: hoe slechter het gaat met iemand, hoe dwingender en ‘echter’ het seksuele verlangen voelt. Als het beter gaat met de persoon, de relatie, de kwaliteit van leven, het gevoel betekenis en verbinding met anderen te hebben, dan gaat het verlangen niet weg (het beeld blijft prikkelend), maar daalt de innerlijke behoefte om er iets mee te doen. Er is dan minder drang en meer keuzevrijheid. Daarom zien we dat mensen een seksverslaving vaak ontwikkelen in een periode dat het niet goed gaat, en dat drang en gedrag heviger worden in stressvolle tijden. Een goed, tevreden leven leiden is voor jou dus het beste medicijn.