De vraag

Ik wil kinderen, mijn vriend niet

Mijn vriend en ik hebben nu ruim twee jaar een lat-relatie. Hij is 41, ik 30. Hij heeft drie kinderen; een van 12, een van 14 en een van 17 jaar oud. Onze relatie is voor het grootste deel erg fijn. We delen dezelfde interesses en hobby’s, zijn altijd blij om elkaar te zien, in bed klikt het goed, we ondernemen leuke en gezellige dingen, en ook het contact tussen mij en zijn zoons loopt naar tevredenheid. Het probleem is dat hij geen kinderen meer wil, en ik wel een kinderwens heb. Het is niet zo dat ik nu meteen à la minute kinderen zou willen, maar het doet me ook verdriet om nu al te weten dat dit nooit gaat gebeuren.

Als we onze relatie in stand willen houden, betekent dit dat ik mijn kinderwens opgeef. Ik vind dit erg moeilijk. Ik wil hierin door hem getroost worden en er met hem over praten. Hij vindt het heel moeilijk om er over te praten. Hij begint er nooit over, en toespelingen van mij negeert hij het liefst. Hij geeft aan dat dit komt omdat hij zich schuldig voelt om mijn verdriet en zich niet steeds lullig wil opstellen. Ik vind het ook moeilijk om erover te praten.

Ik merk dat ik snel emotioneel word en hem stiekem zou willen ompraten, ook al weet ik dat dit weer resulteert in een pijnlijk ‘nee’. Ik begin er dus ook niet echt over. Maar als we er níet over praten, zoals de laatste drie maanden het geval is geweest, voelt het voor mij alsof het hem niet interesseert wat mij echt bezig houdt. Dan voel ik me alleen staan in mijn verdriet en heb ik het idee dat ik de enige ben die heel veel opoffert voor onze relatie. Op een zeker moment ontplof ik, en werp ik hem dit allemaal voor zijn voeten. Dan wordt het een drama, met stampvoeten en huilen en dreigen met weggaan; ik ken mezelf op zo’n moment niet meer terug.

Steeds maken we het weer goed, omdat we toch niet zonder elkaar willen. Nu zijn we op een punt waarop we weinig progressie zien. Er komt weer een uitbarsting, we maken het goed, en besluiten weer verder te gaan. Op deze manier houden we het niet lang vol, dat zien we allebei wel in. In dat geval kunnen we dus misschien beter meteen uit elkaar gaan omdat de biologische klok verder tikt. Of is er toch nog een manier om onze relatie te redden?

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Expert

Jean-Pierre van de Ven

Relaties

Dank voor je verhaal. Je geeft een mooi (klassiek) voorbeeld van een escalerende communicatieval. Jij wilt een kind, maar je zegt dat je troost wilt hebben. Op deze dubbele boodschap reageert je vriend ook weer dubbel, door te zeggen dat hij je niet kan troosten waar hij bedoelt dat hij echt geen kind wil. Ben je er nog?

Ik bedoel dat jullie het moeilijk maken voor elkaar om helder te communiceren. De herhaling van jullie gesprek, zonder enig resultaat, maakt dat de spanning oploopt en daarmee de kans op een breuk tussen jullie.

Hoe moet je dan wel helder communiceren? Het zou goed zijn als jij één boodschap tegelijkertijd uitzond, in plaats van twee. Als je dus zou zeggen: troost me. Of: ik wil een kind.

Ik neem aan dat je het laatste wil. Zeg dat dan. Dan kan je vriend zeggen dat hij dat niet wil en dan kun je weggaan. Of je vriend hoort dat je het echt meent. En dan gaat hij zijn mening heroverwegen.

Alles draait om hoe ‘hard’ jullie gesprek is. Zolang jullie dubbel communiceren is het zacht, jullie kunnen alle kanten op. En dan gebeurt er meestal niets. Pas als je consequenties gaat verbinden aan je woorden (zoals weggaan als je vriend geen kind wil, of blijven als hij je troost omdat je hebt besloten dat je geen kind meer wil), kan er tussen jullie echt iets veranderen.

Je moet niet je vriend er de schuld van geven dat jij geen besluit kunt nemen.

Meer leren over beter communiceren? Lees het boek:
* Waarom luister je niet? Helder communiceren met je partner. Ambo Anthos, Amsterdam

Meer weten over dit thema? Bekijk Liefde en relaties

Training Houd me vast (voor jou en je partner)

Training