1. Eerlijke vloggers
Acht dappere jongeren die kampen met psychische klachten gaan het experiment aan. Gedurende drie maanden filmen ze met een selfiestick hun leven voor de tv-serie True selfie. Zo legt Luna (18) vast hoe haar stemming zomaar kan omslaan. ‘Vandaag gaat het echt goed met mij!’ lacht ze ’s ochtends in de camera. Maar ’s avonds komt ze huilend thuis. Zonder reden. Als kijker ben je getuige van hun meest kwetsbare momenten, die ook aan bod komen tijdens groepsgesprekken onder leiding van psycholoog Erik Jongman. Hij voorziet de jongeren en de kijker van de nodige inzichten en tips. Maar bovenal het naar buiten treden levert de jongeren veel op. Zoals herkenning, begrip en een gevoel van saamhorigheid.
Iedereen heeft wel iets
Psychologie Magazine vroeg de Nederlandse bevolking naar de psychische klachten waar ze in hun leven tegenaan zijn gelopen.
Tv-serie True selfie, van BNN/VARA, terug te zien via npo3.nl/true-selfie
2. Worstelen met depressiviteit
In de tv-serie #jesuisdepri volgt Jan Kooijman vijf jongeren die openhartig vertellen over hun ongelukkige gevoel, het verlangen naar suïcide en de worsteling om uit een depressie te komen. ‘Op een slechte dag is schoenen aandoen al te veel,’ zegt Anne. ‘Dat leidt tot grote zelfhaat.’ Deskundigen leggen uit waar een depressie vandaan kan komen, bijvoorbeeld dat je er aanleg voor kunt hebben, en dat een veilige, warme jeugd je juist kan behoeden. Daar ontbrak het aan bij Elwin, die gelaten vertelt hoe hij stelselmatig werd mishandeld en als 8-jarige al een zelfmoordpoging deed. De openheid doet de jongeren zienderogen goed. ‘Nu mijn vriendinnen het weten, kunnen ze er voor me zijn,’ aldus Anne. Het delen leidt tot minder schaamte en eenzaamheid.
Vierdelige tv-serie #jesuisdepri van de KRO/NCRV, met Jan Kooijman, is terug te zien op npo3.nl
3. Onhandelbaar
Alicia is 1 jaar oud als ze uit huis wordt geplaatst. Ze gaat van pleeggezin naar kindertehuis, en op haar 9de wacht ze nog steeds op een vast plekje in een gezin. Op dat moment begint deze documentaire, waarin Alicia gedurende drie jaar wordt gevolgd. Je ziet een schattig meisje dat gaandeweg steeds vaker boos en opstandig is. En uiteindelijk een onhandelbare prepuber. Het is ongemakkelijk, confronterend en hartverscheurend om te zien hoe Alicia heen en weer wordt geslingerd tussen hoop, onmacht, teleurstelling en frustratie. ‘Nee, het is niet leuk met mama, maar ik wil haar toch vaker zien,’ huilt zij. Regisseur Maasja Ooms brengt het perspectiefloze leven van Alicia dicht op de huid in beeld, waardoor het nog meer binnenkomt.
