It takes two to tango

Sinds ze een kind hebben, gaat het moeizaam met de relatie. Zie je bij veel jonge stellen. Een kind erbij, dat maakt nogal wat uit. Je slaapt niet meer, je hebt geen tijd of aandacht meer voor elkaar, laat staan seks, je bent overal onzeker over en je schoonmoeder komt voortdurend over de vloer. En wat zijn die luiers duur!

Bij Theo en Rosa komt daar nog iets bij, namelijk de snel escalerende ruzies die hun leven tot een hel maken. Rosa is bang voor Theo’s opvliegendheid. Theo klaagt dat Rosa hem niet meer ziet staan.

‘Ze gebruikt me als een veredelde oppas,’ zegt hij boos. ‘We praten nergens meer over. Ze duwt me weg.’

‘Dat is toch niet zo gek, als jij zo raar doet?’ zeg ik. Dit maakt hem nog bozer. Maar ik ben nog niet klaar. ‘Elke dag vraag je om aandacht, om liefde, om seks. En als je je zin niet krijgt volgen de beschuldigingen en de verwijten. Volgens mij ben je helemaal niet zo leuk in de omgang, op het moment.’

‘Lekker partijdig ben jij,’ zegt Theo. ‘Het ligt dus allemaal aan mij? Is dat wat je zegt?’

Drie factoren bepalen of relatietherapie succes heeft, beschrijft de Texaanse hoogleraar psychologie Douglas K. Snyder in een groot meta-onderzoek.

Stellen moeten beter leren communiceren, ze moeten hun probleemoplossend vermogen vergroten, en de therapeut moet vooral duidelijk maken dat hun problemen interactioneel zijn.

Dit laatste betekent dat geliefden moeten begrijpen dat ze niet tegen elkaar vechten, maar tegen een gezamenlijke vijand. Het ligt niet aan de een, het ligt niet aan de ander, het ligt aan een patroon dat ze beiden in stand houden.

Normaal gesproken zou ik dit alles uitleggen aan Theo, maar vandaag volg ik een andere weg.

‘Je bent net een kind,’ zeg ik ruw. ‘Rosa heeft niet één kind, maar twee. Snap je niet dat ze nu even geen tijd voor je heeft? Jullie hebben een baby! Je zou haar moeten helpen. Maar nee, jij scheldt haar uit. Kun je je niet één minuut, één seconde inhouden?’

Theo kauwt op mijn woorden, met een broeierige blik in zijn ogen. Rosa zit er nogal bleekjes bij. Als onze blikken elkaar kruisen, slaat ze haar ogen neer.

‘Fok!’ zegt Theo dan. ‘Fokfokfok!’ Hij staat op, en gaat weer zitten. Zwijgt opnieuw. ’Je hebt gelijk,’ zegt hij uiteindelijk, na een minuut die misschien wel een uur heeft geduurd.

‘Waarin heb ik gelijk?’

‘Ik gedraag me als een kind.’ Nu wendt hij zich tot Rosa. ‘Sorry schatje, ik ben slecht bezig geweest.’

‘Ik hou van je…’ snikt Rosa. ‘Voor mij ben je goed zoals je bent.’

Ik kan mijn oren niet geloven. Heeft die Douglas K. Snyder toch een punt: it takes two to tango.

Kijk ook op psychologiemagazine.nl/youtube: daar beantwoordt ‘Dr. Love’ Jean-Pierre van de Ven vragen over de liefde