Hedendaagse ouders zijn ziekelijk bezorgd. Ze zien overal kinderverkrachters op de loer liggen, en anders wel de four wheel drive van de buren. Dat stelt Frank Furedi in zijn boek Paranoid Parenting (2001). De Britse socioloog signaleert dan ook dat alleen buitenspelen er in Engeland nauwelijks meer bij is. En van de achtjarigen mag er nog maar één op de tien alleen naar school lopen, tegen tachtig procent in 1971.
Vergelijkbare cijfers voor Nederland ontbreken, maar niets wijst erop dat wij immuun zijn voor dergelijke paranoia. Ook hier eisen ouders dat speeltuinen van ‘griezelige’ bosjes worden ontdaan en dat er tijdens schoolreisjes bijna evenveel begeleiders als kinderen meegaan. En van de zeven- tot negenjarige Amsterdammertjes speelt eenderde zelden tot nooit buiten, bleek uit een onderzoek halverwege de jaren negentig.
Een zorgelijke ontwikkeling, want van veiligheid alleen wordt ons kroost niet groot. Te veel ouderlijke bemoeienis kan een kind zelfs schaden. Zo toonde de Amerikaanse psycholoog Dale Grubb in 2000 aan dat kleuters die in hun spel continu door volwassenen worden begeleid, minder creativiteit ontwikkelen dan kleuters die lekker hun gang kunnen gaan. Of, zoals de Utrechtse hoogleraar pedagogiek Micha de Winter in de Volkskrant zei: ‘De vrijheid van het spelen leer je niet