Een liefdesverhaal in omgekeerde volgorde, dat is 5×2. In vijf stappen volgen we de relatie van Marion en Gilles, van hun scheiding tot hun ontmoeting. Een boeiende opzet, waardoor de kijker zich gaat afvragen: waar is het misgegaan?
In het eerste deel zien we Marion en Gilles na hun scheiding naar een hotel gaan om nog één keer de liefde te bedrijven. Maar de liefde is ver te zoeken. Gilles is hard en kwetsend. ‘Ben je dikker geworden?’ zegt hij als Marion met een handdoek om uit de badkamer komt. En als zij besluit dat ze toch niet meer met hem wil vrijen, respecteert hij haar ‘nee’ niet.
‘Het is gewoon een verkrachting,’ zegt Sybille Labrijn. ‘De seks is instrumenteel. Er is geen intimiteit, geen contact. Bij de verwerking van een scheiding hoort woede, dat is een separerende energie die het makkelijker maakt de ander los te laten, maar zijn reactie is wel heel extreem. Gilles wekt bevreemding door zijn onverzettelijke geslotenheid en bitterheid, maar Marion ook. Ze ondergaat zijn kwetsingen gelaten. Hij krijgt zo de impliciete boodschap dat het oké is.’
In deel twee komt de homoseksuele broer van Gilles eten met zijn nieuwe vriend. Zij spreken vrijuit over
hun open relatie, wat Gilles ertoe aanzet in geuren en kleuren te vertellen hoe hij is vreemdgegaan voor de ogen van zijn vrouw. Marion hoort het stil en gekwetst aan. Als de gasten weg zijn, moppert Gilles: ‘Spoel de borden af voordat je ze in de vaatwasser zet.’
Labrijn: ‘De scène, het moeilijke gesprek, de emoties die je verwacht, blijven uit. Marion slikt alles in: ook zij vermijdt daarmee intimiteit. Je begrijpt nu wel dat deze relatie niet meer te redden was.’
Het beeld van Gilles als een harde, emotioneel ontoegankelijke man wordt nog versterkt in deel drie. We zien hoe hij Marion volledig in de steek laat tijdens en na haar zware bevalling.
Gelukkig zien we in het volgende deel het huwelijk. ‘Eindelijk passie, hartstocht!’ zegt Labrijn. Maar zelfs de huwelijksnacht verloopt niet vlekkeloos. Als Gilles in slaap valt, gaat Marion even wandelen en ontmoet een onbekende hotelgast. Binnen vijf minuten dringt hij zich aan haar op. Na even tegenstribbelen geeft ze toe aan zijn avances. Labrijn: ‘Jammer dat het niet haar bewuste keuze is. Ik vraag me af welke keuzes ze wél maakt in haar leven. Door haar gelatenheid geeft ze haar partners te veel macht en ruimte.’
Als laatste zien we de ontmoeting van de twee. Maar zelfs nu slaagt regisseur Ozon er niet in de kijker een gevoel van begrip voor de relatie te bezorgen. Labrijn vindt het zelfs ongeloofwaardig. ‘Er is te weinig chemie. Het zijn en blijven eilanden. Wat zien ze in elkaar? Ik zou het niet weten. We zien gedurende de hele film eerder een gemis, een pijnlijk ontbreken van intimiteit. Wat een eenzame mensen!’
[/wpgpremiumcontent]